Dankwoord aan de gewaardeerde aandeelhoud(st)er

Beste Aandeelhoud(st)er,

Zoals je wellicht niet ontgaan is, heeft ‘Benauwd’ in een mum van tijd alle aandelen verkocht. Een opmerkelijke prestatie, die dankzij jouw hulp tot stand is gekomen. Het eerste doel is daarmee behaald, en niet bepaald het makkelijkste doel. Dat bleek gaandeweg maar weer. Ik ben je er ontzettend dankbaar voor. Vaak ben ik spammer genoemd, ook is er geklaagd en gejammerd omdat ik vaak bleef aandringen met mijn verhaal, maar kijk nou toch wat een mooi en fantastisch boek er op de markt gaat verschijnen! En dit is nog maar het begin, een avontuur dat gezamelijk beleefd wordt, door alle 126 aandeelhouders, inclusief deze beginnende auteur die zijn eerste onzekere schreden zet, richting serieus genomen schrijversschap. Dat dat er gaat komen, staat natuurlijk vast...

En nu dus op naar de volgende stap. Niet meer achterom kijken, maar vooruit, net als bij het voetbal morgen, en maar hopen dat Nederland wint. ‘Benauwd’ wil ook winnen, in de boekhandel, met zoveel mogelijk verkochte exemplaren. Het is duidelijk dat ik er vol in geloof. Vanavond nog heb ik de laatste puntjes op de i gezet, en mijn manuscript verstuurd naar Tenpages. Daar wordt het vervolgens door hun uitgeefmanager beoordeeld op kwaliteit, dus ik ben benieuwd naar het resultaat! Aan mijn eigen inzet zal het zeker niet liggen, en naar wat ik gezien heb, van jullie, als aandeelhouders, ook niet. Dus duimen maar. Ik zal je uiteraard op de hoogte houden omtrent alle ontwikkelingen. Ook ben ik van plan mijn blog up-to-date te houden en tevens aan te vullen met nieuwe anekdotes, korte verhalen en gedachtestromen, ga ik een Facebook pagina openen voor ‘Benauwd’ en stevig nadenken over een geslaagd Marketingplan voor de uiteindelijke verkoop van mijn bestseller!! Je input is bij dezen altijd welkom! Schrijf me, bel me, vertel me je gedachten....

Nog even wat over mezelf:

Ik ben 39 jaar oud, en heb twee kinderen, werk ruim tien jaar voor het Europees Octrooibureau in Rijswijk en sport heel veel. Ik ben dol op talen en een van mijn liefste hobby’s is het tijdelijk wonen en werken in een land, om zodoende de taal en cultuur op te snuiven. Zo heb ik twee keer in Italië gewoond, gewerkt en gestudeerd, en heb als gevolg mijn onstuitbare passie voor pasta’s en rode wijnen ontdekt. Als kind heb ik drie jaar in Schotland gewoond, ik was toen zes jaar oud, en moest een uniform aan naar school. Ik heb binnen drie weken de Engelse taal geleerd, maar echter niet de bijbehorende discpline. Mijn vader klaagt nog steeds dat ik vroeger geen moer uitvoerde in huis. Ach, zo hebben we allemaal wat. Ik heb ondertussen wel even een topper van een roman geschreven, gewoon tijdens mijn full-time baan, vrouw en kind, met een pasgeboren baby er nog bij. Zeg nou zelf, dat is toch iets om trots op te zijn, toch? Ik zal op mijn blog nog meer aanvullende informatie over mijn achtergrond schrijven, zodat jullie goed de persoon achter de schrijver leren kennen, net zoals ik jullie graag zou willen leren kennen. Tot bij de boekpresentatie dus...!!!

Fijne avond, beste zeer gewaardeerde aandeelhoud(st)er, en wie weet tot snel

Hartelijke groet

Alexander Sascha Oppenberg (géén pseudoniem) – e-mail: namelessas@gmail.com

Nog 131 aandelen - Wie maakt me los?

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zegt men in de volksmond. Ik vind van niet, althans, niet deze keer. De laatste paar dagen leun ik achterover -bij wijze van spreken, ik werk immers op kantoor- en zie hoe de teller van de aandelen zich telkens verplaatst in mijn voordeel. Ga direct naar start, u hoeft niet naar de gevangenis en u ontvangt van de bank 20.000 Euro. Monopolie voor beginners, maar dan in het echt, behalve die 20.000 Euro dan. Dat is voor later, veel later of nooit natuurlijk. Deze laatste zin zou mijn oma weer witheet maken, aangezien zij altijd 'zeg nooit nooit' verkondigde, tot in haar laatste levensdagen, wat haar overigens geen windeieren heeft gelegd. Goed, ik dwaal af, zoals het een echte Waterman betaamt. Dit zijn gewoon regelrechte vrijdagochtend gedachten, direct neergetypt en niet gewist. Ik ben een schrijver die gewoon keurig zijn eigen gedachtestroom volgt, zonder onderbrekingen en later de tekst nog eens terugleest, soms met het schaamrood op de kaken, en dan is het al te laat. Dit is uiteraard niet het geval met 'Benauwd'. Ik heb er drie jaar non-stop aan gewerkt en het resultaat mag er zijn, vind ik zelf. En laat dat nou net bevestigd zijn door vele trouwe bezoekers van Tenpages.com. Ik ben er oprecht dankbaar om, hetgeen ik weer kenbaar probeer te maken, of via mijn blog of via dankmails die ik tussen de bedrijven door uitstuur. En elk woord ervan is gemeend, gekopieerd of niet. Het is immers ook een gezamelijke prestatie, ook als straks mijn boek in de winkels ligt.

Nog maar 131 aandelen te gaan, met het EK en het weekeinde voor de deur. Misschien is het vanavond al feest. Misschien volgende week pas, wanneer we ook van Duitsland winnen. In ieder geval zal de Champagne rijkelijk vloeien met de namen van de aandeelhouders op mijn lippen, en een glimlach die vast en zeker voor mij bedoeld is (zie laatste zin H1 'Benauwd')

 de laatste loodjes...

fragment H23 'Benauwd'

Even voorstellen:   Paul van Schaik

Naam:                                     Paul van Schaik

Tijdelijk Woonadres:               Lippe Biesterfeldweg 58, Den Haag (Loosduinen)

Getrouwd:                               Met Lisa van Schaik (leeft gescheiden)

Kinderen:                                Geen (dochter Justina- overleden)

Geboren:                                 12 Februari, 1977

Sterrenbeeld:                          Waterman

Houdt van:                               Vrouwen, boksen & schrijven

Heeft een hekel aan:               Trage mensen & Ernst (Hoofd Account Manager)

Inleiding


Paul van Schaik verliest door zijn eigen nalatigheid zijn dochter. Ze verdrinkt in de sloot voor hun huis terwijl hij in de tuin ligt te slapen. Dit verdriet levert hem een levensgroot trauma op, dat hem terugwerpt op zichzelf en zijn verleden. Hij belandt bij een psychologe die hem na een aantal sessies voorstelt om eens regressietherapie te proberen. De therapeute, haar collega Kim, voert Paul onder hypnose terug naar dat ene verschrikkelijke moment, zodat hij het kan herbeleven en op die manier verwerken. Buiten tijd en ruimte ziet hij zichzelf liggen op het terras, terwijl zijn dochter, op dat moment nog levend en wel, in haar badje aan het spelen is...


Aanwezig in de praktijkruimte van de psychologe:
Kim van Egmond - regressietherapeute
Sabine Kramer - psycholoog (Drs. S. Kramer)
Paul van Schaik

(Fragment H23)

Voorburg, Herenstraat 16

Donderdag, 02 December 2010

(Paul van Schaik)
onder hypnose tijdens regressietherapie

Wanneer ik mijn ogen open doe, zie ik een man zitten op mijn terras. Ik kijk mee, van bovenaf. Mijn hart begint luid te bonzen, omdat ik dondersgoed weet wat er staat te gebeuren. De zon schijnt. Het opblaasbadje ligt voor me. Justina zit heerlijk te spetteren in het water. De man houdt het opengeslagen boek in zijn rechterhand. Hij schuift zijn stretcher iets verder weg, naar de schaduw toe. De telefoon gaat. Het is Lisa.
‘Jáááááááhhhh, schat, het is toch ook mijn dochter,' hoor ik hem geïrriteerd zeggen. Hij komt met twee flesjes bier teruglopen van de koelkast en nestelt zich languit op zijn ligbed. Ik zie hem nog even zwaaien naar Justina, die met vrolijke gebaartjes terugzwaait.
'Ik hou van je, liefje,' zegt hij met een vertederde glimlach. Mijn mond beweegt automatisch mee met de woorden. Ik spreek ze zachtjes uit. Tegelijk met de man. Ik begin het zwaar benauwd te krijgen. Het is net of ik alleen nog maar kan uitademen, maar geen enkele lucht meer binnenkrijg. Ik roep naar Kim dat ze me terug moet halen uit deze waanzinnige toestand. Geen antwoord. Ik roep naar Bettina. Misschien dat zij me kan helpen. Niets. Enkel het geluid van kwakende kikkers en riet dat ritselt in de wind. Zenuwachtig richt ik me tot de man op de stretcher.

'Paul!' schreeuw ik. 'Word wakker, man! Paul, alsjeblieft!' Het begint warmer te worden. Weldra zal hij inslapen. Het mag niet gebeuren. Ik gil nog eens. Dan schiet ik naar voren en haal zo hard uit als ik maar kan. Ik schiet dwars door hem heen en val languit op de grond. De man z'n hoofd valt rustig opzij. Hij begint te snurken. Ik richt me op en zie Justina in haar lichtgroene badpakje waggelen in de richting van de waterkant. Ik begin te huilen, te krijsen van onmacht. Ik tijger naar voren, op handen en knieën, tot ik voor het meisje kom. Ze blijft staan, om aandachtig te luisteren. Voorzichtig beweegt ze haar handje naar voren. Ik voel het over mijn gezicht glijden. Ze glimlacht terwijl ze mijn tranen wegveegt.

'Het is oké, papa,' fluistert ze zacht. ‘Voel je niet schuldig. Wees maar lief voor mama.’ Ik verstijf over mijn hele lichaam. Ze kan me zien, denk ik verrukt.

'Mijn dochter kan me zien!' Het laatste roep ik met overslaande stem, zo hard, dat het gekwaak van de kikkers direct verstomt. Ik kijk Justina nog eens aan, maar ze lijkt me al niet meer te zien. Ze wandelt langs me heen naar de sloot. Ik draai me om en probeer haar te grijpen. Ik grijp in de lucht. De langverwachte plons blijft niet lang uit. Het lichaampje verdwijnt onder water. Ik slaak een ijselijke kreet. Ik aarzel geen moment en spring haar achterna, het water in.

Alles gaat nu in een stroomversnelling. Ik hap naar lucht terwijl ik naar de bodem zak. Even lukt het me om boven te komen. Ik zoek de stretcher, maar zie hem niet. Ik probeer om hulp te roepen, maar ben te zwak. Ik krijg ook nog eens een grote slok water binnen. Ik hoest, hap opnieuw naar adem. Mijn lichaam begint zwaar te worden. Na een korte strijd besef ik dat verder verzet zinloos is. Ik stem in met mijn onontkoombare lot en laat gebeuren wat gebeuren moet. Het wordt heel erg benauwd. Heel even maar. Dan wordt alles licht en prettig. Ik voel me bevrijd. Heel vredig. In een flits zie ik sterrenconstellaties, zwarte gaten en planeten voorbij komen. Er tussenin een kleine stip: onze aarde. Ik zie rijen boeken op planken van oude, onontdekte bibliotheken. Ik zie aardbewoners in ruimteschepen, ik zie aardbewoners in holen en grotten. Ineens wordt alles duidelijk. Ineens snap ik wat er bedoeld wordt met het heelal, met kennis, cijfers, logica en het leven zelf. Ik ben dankbaar, ongelofelijk dankbaar. 

Fragment H24 'Benauwd'

Even kort voorstellen:  Angela Sandtnerova

Naam:                                     Angela Sandtnerova

Woonadres:                            Verschillende adressen

Getrouwd:                               Gescheiden

 Kinderen:                               Lia Sandtnerova - 4 jaar oud

Geboren:                                 2 November, 1983

Sterrenbeeld:                          Schorpioen

Houdt van:                              Paul, Calvados & verre reizen

Heeft een hekel aan:              Teveel om op te noemen

Korte inleiding

Paul is uitgenodigd door zijn broer Robin en zijn vriendin Marsha om wat te gaan eten. Ze hebben Deborah meegenomen, een vriendin van het stel, in een poging haar aan Paul te koppelen. Het etentje wordt echter abrupt verstoord door de komst van Angela...

Aanwezig in restaurant:

Robin van Schaik – broer van Paul

Marscha – vriendin van Robin

Deborah – blind date van Paul & vriendin van Marscha

Personeel van ‘Peach Garden’

(fragment) H24

Den Haag, Chinees Restaurant ‘Peach Garden’

Zaterdag, 04 December 2010

(Paul van schaik)

Gapend kijk ik op mijn horloge, en naar de uitgang. Het is nog niet eens negen uur. Vol tegenzin ga ik akkoord met het verplichte rondje koffie. Ik reik Deborah net een sigaret aan, wanneer de deur van de eetzaal met een klap open vliegt. Ik schiet onmiddellijk in de houding, mijn aansteker krachtig in mijn handen geklemd. Het is Angela die schuimbekkend van woede op me af komt stormen. Ze houdt de brief in haar hand, die ik op haar nachtkastje heb achtergelaten.

‘Angela, wat een verrassing, leuk je weer te zien. Mag ik je voorstellen aan Deborah, Robin en Marsha?’ probeer ik, voordat ze ons bereikt.

‘Vuile hufter die je d’r bent. Het gore lef.’ Ze gooit de brief in mijn gezicht.

‘Tafel voor één persoon?’ De knappe eigenaresse staat er weer met haar bestelterminal.

Ze heeft haar haren opgestoken, waardoor haar hals goed zichtbaar is. Gek, dat ik me daar op dit moment door laat afleiden. Of eigenlijk niet.

‘Sodemieter op!’ De stem van Angela is door het hele restaurant te horen.

‘Pardon, mevrouw?’

‘So-de-miet-er op!’

‘Rustig maar. Vertel eens wat er aan de hand is.’ Robin staat op en gebaart naar Angela dat ze moet gaan zitten. Hij krijgt direct mijn bier in zijn gezicht. Druipend blaast hij de aftocht. Marsha volgt hem zo snel als ze kan inde richting van het toilet, zodat alleen ik en Deborah overblijven. Deborah wringt onbedoeld haar mollige lichaam tussen ons in, maar wordt hardhandig weggeduwd. Vervolgens staar ik in een paar koude ogen. We komen letterlijk neus tegen neus te staan.

‘Wie denk je wel dat je bent,’ sist ze. Alles in haar houding is dreigend.

‘Eerst loop je, zonder wat te zeggen, mijn huis uit en verdwijnt met de noorderzon. Voordat ik boe of bah kan zeggen. Daarna vind ik een zingende Meike onder de douche. Blijkt helemaal afgeneukt te zijn, zo vertelt ze me trots. In mijn bed, nota bene. En als dat nog niet erg genoeg is, ligt er een lullig briefje op mijn nachtkastje, waarin me verteld wordt dat het maar beter is om elkaar niet meer te zien! Hoe durf je, vies varken dat je d’r bent!’

‘Ik wilde je de brief persoonlijk geven...’ stamel ik, meer van mijn stuk gebracht dan ik wil toegeven.

‘Persoonlijk géven? Dan moest je eerst over Meike heen zeker? Die lag zeker in de weg met haar gespreide benen?’

‘Het was laat, Angela. Ik kwam je opzoeken en toen kreeg ik onderweg een auto-ongeluk. Ik zweer het je, het is de waarheid.’

‘Een auto-ongeluk? Wacht maar, mannetje. Je weet niet half wat ongeluk is.’ Ze grist een mes van tafel en zet de punt tegen mijn keel. Ik durf me niet te bewegen, want ik weet waartoe ze in staat is. Ik voel hoe ze er licht mee in mijn huid prikt. Als dit zo doorgaat, snijdt ze me nog, schiet het door me heen. Bloed op mijn hagelwitte overhemd, dat krijg ik er nooit meer uit. 

‘Angela, laat me een en ander uitleggen,’ probeer ik op andere toon, terwijl ik mijn handen langzaam omhoog breng.

‘Ik weet dat het plaatje lullig overkomt, maar leg in ieder geval dat verdomde mes neer.’

‘Ik zou je ballen eraf moeten snijden, Paul, en ze moeten voeren aan die bebrilde, dikke teef van je.’ Ze draait zich fel om naar Deborah. Haar aandacht voor mij verslapt, zodat ze het mes loslaat. Ik stap achteruit en wrijf als vanzelf over de plek in mijn hals. Ik zie hoe Robin en Marsha vanaf veilige afstand staan toe te kijken. De eigenaresse staat ondertussen driftig met de zojuist gearriveerde kok, een beer van een vent met een hangsnor zoals je alleen in Bruce Lee films ziet, te discussiëren, over wat ze moeten doen. Zo te zien, hebben ze nog geen flauw idee.

‘Angela, liefje,’ probeer ik beheerst, nu ik weet dat het ergste gevaar geweken is. Ze laat me niet uitspreken en geeft me zowaar een klap in mijn gezicht. Mijn bovenlip begint spontaan te gloeien, maar ik besluit ondanks mijn gevoelens van vernedering niets terug te doen; ik ben veel te bang dat de hele boel dan echt uit de hand loopt. Deborah voelt zich ondertussen zodanig bedreigd door Angela, dat ze probeert weg te lopen, precies zoals Robin en Marsha hebben gedaan. Ze komt echter niet ver. Met een stevige greep pakt Angela het arme meisje bij haar haren en duwt haar met haar gezicht in een bord met Foe Yong Hai. Met bril en al verdwijnt ze in de tomatensaus. Angela, nog steeds buiten zinnen, richt zich ondertussen tot mij.

‘Ik spreek jou nog wel, Paul. Denk maar niet dat jij de regels kunt bepalen. Ik beslis wel of, en wanneer het over is tussen ons,’ blaft ze hijgend. ‘Ik weet trouwens waar je woont. Wij zijn nog niet klaar, hoor je me? Na afloop zul je wensen dat je me nooit ontmoet had.’

Ze kijkt me nog één keer vol verachting aan, met eenzelfde blik als Megan, het meisje uit ‘The Exorcist’ voordat ze in vol ornaat op het kleed plast. Dan laat Angela los. Deborah valt naar achteren, grijpt vertwijfeld om zich heen en barst onder een tafel in snikken uit. Haar hoofd is rood aangelopen en zit onder het ei en lange slierten taugé.

De Audio-opname

Langzaam werd het drukker op de weg. Nog een half uur te gaan, en dan was ik in Hilversum. De audio-opnames zouden om half negen beginnen, en binnen twee uur afgerond moeten zijn. Koffie en water hoefde ik niet mee te brengen, dat hadden ze daar wel. Weer een zorg minder, schoot het door me heen, terwijl ik over de rotonde scheurde. Had ik bijna mijn eigen thermofles meegenomen. Of maakten ze nu gewoon een geintje, en was het vanzelfsprekend dat er koffie en water voorhanden zou zijn? Door de zenuwen kon ik niet meer helder denken, en schakelde terug in zijn eerste versnelling, waardoor de motor luidkeels begon te brullen dat het nu wel genoeg was met dat geklungel. Doorrijden, want er moest worden ingesproken, en de wereld draait niet voor niets door, als je de woorden van Mathijs moet geloven.

'Studio 6, daar moet je zijn,' had Marcel gezegd, 'Gewoon in de Intercom aangeven, dan gaan de slagbomen vanzelf open.'
'Waar kan ik parkeren?'
'Zo'n beetje overal op het terrein.'
'Hoe weet ik dat ik op het juiste terrein ben?'
'Als er Studio 6 staat, en als de slagbomen open gaan.'

Zucht. Het moest allemaal niet gekker worden. Ik had een lange, hele lange dag gehad, en was eigenlijk al aan het einde van mijn latijn. Bovendien had ik geen tijd gehad om te eten, en de Snickers was al halverwege de rit uitgewerkt, zodat mijn dodelijk vermoeide lichaam schreeuwde om suiker.

Twee uur later zit ik weer in mijn auto. Marcel heeft me zojuist uitgelegd dat ik beter meteen links kan afslaan na de stoplichten, zodat ik via Weesp via de A9 richting Utrecht kan. Dan hoef ik niet weer door het nauwe centrum van Bussum en Naarden te rijden, hoe pitoresk deze dorpjes er ook bij liggen. De audio-opnames gingen goed, ondanks de nodige haperingen en re-takes. Ik had drie kwartier nodig om een opname van 33 minuten erop te krijgen. Niet slecht, voor een beginneling, dacht ik zo. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen, na het terugluisteren van de tape, dat het wellicht voor volgende deelnemers een beter idee zou zijn om er een professionele acteur of toneelspeler op te zetten. Iemand met ervaring en voldoende gevoel voor dramatiek, die de tijd neemt om er binnen een uur een meesterwerk van te maken. Ik bedoel, een audio-opname is leuk, en dient als goed instrument voor de promotie van mijn boek, maar zou stiekem nog veel effectiever zijn, als Robert De Niro de stem zou doen van Paul van Schaik, Halle Berry de stem van Lisa, en Sharon Stone -femme fatale van 'Basic Instinct'- de stem van Drs. S. Kramer tijdens de sessie bij de psychologe in H4. Moet je je voorstellen, bij het voorlezen van de eerste zin al:

'We lopen door de uitgestrekte bossen, mijn vader en ik...' Robert fronst even, aait over zijn kin, en glimlacht naar me door het glas van Studio 6, terwijl Sharon al bukkend de koffie inschenkt en vraagt of ik het naar mijn zin heb, en of ik na de opnames nog even wat met de dames wil gaan drinken...

Zout noch zoet

zondag, 27 Mei
Pathé, De Kuip - Rotterdam
half twee 's middags

Ik zit vandaag in de bioscoop. Ja, je hebt het goed gehoord, ik zit in de bioscoop terwijl het buiten heet is. Aangenaam heet. De mussen vallen letterlijk van de daken, kwetterend dat het eens tijd werd, terwijl ik binnen drie XL popcorn zoet bestel. Ik had vorige week mijn dochter en mijn nichtjes beloofd dat ik ze een dagje zou meenemen. Vandaag dus. Daar sta ik dan in De Kuip, na talloze mislukte pogingen deze bende van drie op andere gedachten te brengen, met het zweet op mijn rug. Ik kijk naar buiten naar die heerlijke warme zonnestralen op het dak van mijn auto. Een rijdende sauna voor de terugweg, als laatste tergende traktatie. En met mijn aandelen is het ook al niets: alles lijkt virtueel verdampt. Logisch, want iedereen met een beetje gezond verstand zit met zijn gat op het strand. En de laptop, die blijft thuis met de klep dicht.

'Pap, mogen we ook chocochips erbij?'
'Ja ja!' roepen mijn nichtjes.
'Waarom?'
'Omdat de combinatie van zout en chocolade zo lekker is.'
'Ja, ja!' roepen mijn nichtjes opnieuw.
'Maar jullie hebben toch zoete popcorn...'
'Weet we, maar dat is net zo lekker...'

Kinderlogica, er is niet van te winnen, en van onschuldige kinderogen al helemaal niet. Laat staan zes op een rij die me dreigend aankijken. Naarmate we verder de hal inlopen, met de kaartjes van zaal 1 op zak, des te koeler wordt het. Eindelijk, de zon en het strand raken langzaam in de vergetelheid. Ik kan ook weer helder denken, en denk dus meteen aan mijn aandelen: bijna op de 1000, maar nog net niet. Even neem ik in overweging om een reclamevliegtuigje op te laten stijgen, en denk onmiddellijk aan een passende tekst:

Aandelen in 'Benauwd' voor de prijs van een Cornetto

of:

'Benauwd' vandaag hè? Nu op Tenpages.com

De kosten voor een vlucht met een reclamevliegtuigje zijn 350 Euro voor een uur. De piloot vliegt minstens twee keer langs de gehele Nederlandse kust en terug, en misschien ook wel langs de Duitse.

'Bedrängt' heute, nicht? Jetzt auf Tenpages.com

Klinkt helemaal niet slecht. Zeker als je nagaat dat een dagje in de bioscoop bij elkaar, ook al gauw 80 Euro kost. Kaartjes, verplichte versnaperingen, benzine, ijsjes voor onderweg en de Burgerking na afloop. Nog 270 Euro bijleggen en ik ben er. Succes gergarandeerd, met massa's onwetende badgasten als doelwit. Binnen no-time in solovlucht voorbij de 1000 aandelen, terwijl ik binnen zit te genieten van Tony 10, een kinderfilm geschikt voor 6 jaar en ouder. Ik denk dat ik toch maar even dat telefoontje ga plegen.

Tenpages.com, het toverconcept in tijden van crisis

TENPAGES.COM, HET TOVERCONCEPT IN TIJDEN VAN CRISIS

Het lijkt eindelijk gedaan met de traditionele uitgevers

Sinds kort is er het Tenpages concept. Je kunt op Internet de eerste tien bladzijden van je eigen manuscript plaatsen, marketing voeren en klanten werven. Het is het eenvoudige antwoord op het hooghartige wanbeleid van de traditionele uitgever, die je vaak maanden laat wachten, alvorens je manuscript elegant door te verwijzen naar de prullenbak.

Na een paar maanden de prullenbak

Geduld is het vermogen om lang te kunnen wachten zonder boos te worden – Anne Samuels

Het is geen geheim dat wanneer je je manuscript, na jaren werk, opstuurt naar een uitgever, je bij voorbaat al kan verwachten dat je hem terugkrijgt. Een vaak ongeopende envelope, na maanden met smart te hebben gewacht, met ‘return-to-sender’ erop, en dan alleen als je bereid bent geweest de portokosten te betalen. Zo niet, dan linea recta de prullenbak, die haast de grootte moet hebben van een container. Mocht je wonder boven wonder toch een brief krijgen, dan bevat deze vaak niet meer dan de volgende tekst:

‘Helaas past jouw manuscript niet in ons genre. We wensen je veel succes.’

Logisch dat er een tegenwicht moest komen, en die is er nu: tenpages.com.

Word je eigen uitgever

Het concept van Tenpages is simpel, maar zeer effectief. Je plaatst de eerste tien bladzijden van je manuscript online, en maakt je eigen profiel aan. Vervolgens krijg je vier maanden de tijd om 2000 aandelen aan de man te brengen, en moet je ervoor zorgen dat dat bij minimaal 100 verschillende aandeelhouders gebeurt. Dat kan je buurman zijn, die een aandeel neemt, maar dat kunnen ook groot-investeerders zijn, die aandelen kopen als een veilige belegging. Ze denken daarbij mee met de marketing, en hebben oprecht interesse in de inhoud van je manuscript. Als het je niet lukt om de eindstreep te halen, dan worden vier euro van de vijf teruggestort op je rekening (een aandeel kost vijf euro) Een win-win situatie dus, en geen traditionele uitgever die er meer aan te pas komt om van tevoren eisen te stellen, en zo goed als zeker je boek af te wijzen.

‘Benauwd’ van Sascha Oppenberg

Sascha Oppenberg is zo’n beginnend auteur. Hij stuurde zijn manuscript ‘Benauwd’, een verhaal over een vader die op tragische wijze zijn dochter verliest, naar diverse uitgevers rond de Amsterdamse Grachtengordel. Vervolgens moest hij drie tot vijf maanden wachten, waarna hij prompt afgewezen werd. In de meeste gevallen werd de envolope ongeopend weer teruggestuurd, en dan alleen omdat hij van tevoren had aangegeven het poststuk weer terug te willen ontvangen. Het was duidelijk dat er niet of nauwelijks naar gekeken was, terwijl hij toch overtuigd was van de kwaliteit van zijn werk. Tenpages lijkt dat wel, althans de vele bezoekers die deze site trekt. Na een maand op de site, heeft Sascha Oppenberg al ruim 560 aandelen verkocht, en vele positieve reacties ontvangen alsook een recensie. Bovendien is ‘Benauwd’ na de eerste week al gebombardeerd tot redactietip, een teken dat niet alleen de leek er vertrouwen in heeft, maar ook de kenner. Tijden veranderen dus, concepten ook. Het lijkt langzaamaan duidelijk te worden dat de tradionele uitgevers zullen moeten buigen door met hun tijd mee te gaan, of barsten. Kortom, het lijkt eindelijk gedaan met de traditionele uitgevers.

link naar artikel:

http://www.deweekkrant.nl/artikel/2012/mei/23/tenpages.com_het_toverconcept_in_tijden_van_crisi

Steun uit onverwachte hoek

Ik zit vier dagen in Belgie, in het huis van mijn vader. Hij is zelf op vakantie naar Portugal. Ik had dus het rijk alleen voor mij en mijn gezin. Lekker met z'n allen opeengepakt in een grote villa, met toegangshek en een tuin rondom. Het plan was om heel even het Tenpages concept uit mijn hoofd te zetten, en met mijn luie kont op een stretcher te liggen op het terras. Er moesten natuurlijk wel eerst boodschappen gedaan worden, en dus liet ik de computer voor wat ze was (Ja, ik zat alweer achter de computer. Geloof me, ik eet en slaap voor dat ding) en ging naar buiten, stapte in de auto en reed weg. Toen ik later die middag terugkwam, zag ik via mijn Gmail dat ik een berichtje had gekregen van ene Sascha13. Het was een naam die me erg bekend in de oren klonk, en ik kon het naar mijn weten onmogelijk zelf geweest zijn. Desondanks twijfelde ik, en opende het bericht om er zeker van te zijn dat een maand promotie me niet al van lotjegetikt hadden gemaakt. En toen stond er dit:

Lieve papa,je bent nu even naar de supermarkt en hier is een bericht voor je:lk vind het heel leuk dat je een boek schrijft !!! Je hebt me geinspereerd om ook later schrijver te worden en ik vind het heel spannend dat je durft zoiets groots te doen.ik wil nog even zeggen dat ik veel van je hou en je de beste vader van de wereld bent.Veel geluk en kusjes,je dochter (Aya)


Je kunt begrijpen dat een vaderhart op zo'n moment wel erg snel smelt. Ik voelde me als een ijsbeer, die na een lange tocht door het water, en op sterven na dood, volkomen uitgeput, eindelijk die ijsschots ziet, en dan in de vorm van een gigantisch hart. Daarop staat dan dat kleine ijsbeertje, van tien jaar oud, een meisje in de vorm van mijn dochter, die zo onverwacht haar liefdevolle boodschap uitzendt, dat ik me de gelukkigste man op aarde voel. En dat gebeurt niet vaak, geloof me, al heb ik veel, erg veel om dankbaar voor te zijn. Het brengt me in een adem terug naar de essentie van het zijn, die vloeibare, transcendente vorm van het bestaan. Die blik in de ogen van mijn nageslacht, dezelfde spottende grijns, de flair, en dan ontdek je stukje bij beetje het talent in haar vingers. En ik hoop vurig dat zij ooit de schrijverspen met succes oppakt en me mijlenver voorbijstreeft, waardoor ik ooit, jaren verder, eindig in een dankwoord op de achterflap van een bestseller. Niet door mij geschreven, maar door mijn dochter. Zodat haar naam voortleeft, een naam waar ik sowieso al trots op ben, no matter what. Immers, een vader is zijn kind, en een kind haar vader.
Aya, ik hou van je

Interview maandag 14 Mei 2012

INTERVIEW met Sascha Oppenberg

auteur van ‘BENAUWD’ op www.Tenpages.com  - Maandag 14 Mei 2012

Door Reda Aitihda – Freelance Journalist

Hoe ben je op het idee gekomen om dit boek te schrijven? 

Ik wilde een roman schrijven, een psychologische thriller eigenlijk, met een diepere laag erin verwerkt. Dat wil zeggen, een spiritueel element, wat toch deel uitmaakt van het leven, maar waarover naar mijn mening te weinig gesproken wordt. Het hoofdpersonage Paul van Schaik, raakt aan lager wal, door het verlies van zowel zijn dochter als zijn vader, en krijgt op een gegeven moment contact met zijn overleden tweelingzus Bettina. Die tracht hem te behoeden verder af te glijden naar een fatale afloop. Ook ondergaat Paul regressietherapie teneinde zijn trauma’s te verwerken, wat uitvoerig beschreven wordt in mijn roman. Zelf heb ik twee bijna-doodervaringen gehad in mijn leven, die voor mij alles veranderd hebben. Het heeft diepere betekenis aan mijn bestaan gegeven, en dat wil ik meegeven aan de lezer, vandaar het idee voor deze roman. Het is dan ook deels autobiografisch.

De hoofdpersoon in het boek wil het liefst zijn saaie kantoorbaan opgeven om het te maken als schrijver. Geldt dit ook voor jou?

Wil je een eerlijk antwoord? Wat is er mooier dan iets op papier zetten, wat vervolgens gelezen wordt door duizenden mensen, misschien wel meer als het een succes wordt. Misschien wordt mijn werk ooit wel vertaald in dertig talen, en staat het in de boekenkast van menig president. Een nalatenschap van jouw hand die misschien wel generaties meegaat. Sorry, wat was je vraag ook alweer?

In welke opzichten lijkt Paul van Schaik op Sascha Oppenberg?

Meer dan ik zelf wil toegeven, denk ik. Toen ik ‘Benauwd’ teruglas, schrok ik wel van de vele overlappingen met mijn eigen persoonlijkheid. In tegenstelling echter tot Paul van Schaik, kan ik terugkijken op een weliswaar turbulente, maar ook zeer gelukkige jeugd. Ook heb ik gelukkig niet de traumatische ervaring hoeven ondergaan van het verlies van je kind. Ik heb wel mijn tweelingzusje verloren, die een dag na onze geboorte overleed, maar zelf sta je daar ver van, omdat je niet beter weet en alleen opgroeit. Mijn ouders hebben het wat dat betreft behoorlijk voor hun kiezen gehad, en nu ik zelf vader ben van twee prachtige kinderen, kan ik daar alleen meer met respect op terugkijken, hoe ze het toch maar hebben gered.

Welke stappen onderneemt Paul om er tóch iets van te maken?

Paul besluit, mede op aanraden van zijn werkgever, naar een psycholoog te gaan. Ook al wil hij aanvankelijk niet, toch is er een stem in zijn binnenste die hem ervan overtuigt dat dit wellicht zijn laatste kans is. De vraag blijft natuurlijk of die stem van hemzelf is, of van Bettina komt, zijn overleden tweelingzus. Belangrijker nog, kan die stem hem behoeden voor de fatale ondergang waar hij steeds harder op lijkt af te stevenen, in de vorm van verkeerde vrienden, drugs, moordzuchtige vrouwen en vooral zijn verleden, die als een zeepbel in zijn gezicht uiteen dreigt te spatten.

Welke rol speelt Lisa voor Paul na de scheiding?

Lisa houdt onvoorwaardelijk van Paul. Ze is hem altijd trouw gebleven, ook al heeft hij haar niet altijd fair behandeld, zoals in het boek zal blijken. Ze wordt verscheurd door het verdriet van het verlies van Justina, haar dochter, en verwijt Paul zijn ernstige nalatigheid. Tegelijkertijd vraagt ze zich voortdurend af, of het haar zelf niet had kunnen overkomen. Om de innerlijke tweestrijd die ze voert meer ruimte te geven, besluit ze uit het leven van Paul te verdwijnen. De vraag blijft echter of ze daar wel toe in staat is. Kan ze het verdragen Paul te zien afglijden zonder in te grijpen, terwijl ze diep in haar hart nog altijd van hem houdt? Kan ze hem vergeven voor de vele misstappen die hij heeft begaan in zijn leven, en ongetwijfeld nog zal begaan? Paul is immers een koppige stijfkop, zoals ze hem in haar eigen woorden treffend omschrijft.

In het verhaal lijkt het vooral bergafwaarts te gaan met Paul. Wat is eigenlijk hét moment dat hij er geen heil meer in ziet?

Er is geen duidelijk moment aan te wijzen dat Paul er geen heil meer in ziet. ‘Benauwd’ bestaat uit een aaneenschakeling van momenten en ervaringen die hij ondergaat, haast op de automatische piloot, en elk van die afzonderlijke momenten kunnen de doorslag geven, in zijn spiraal naar beneden. Toch lijkt hij telkens weer de kracht te vinden om op de been te blijven en zich te richten op de goede kanten van zijn leven, al zijn dat er in zijn ogen maar weinig. Paul is ook maar een mens van vlees en bloed die tijdens zijn jeugd heeft geleerd te overleven, en niets anders dan dat. En laat het nou net dat instinct zijn, waarmee hij keer op keer op het allerlaatste moment het noodlot weet af te wenden.

Is dit trouwens het eerste boek dat je geschreven hebt?

Nee, zeker niet. Zoals zoveel schrijvers, schrijf ik al vanaf mijn vroege jeugd. Ik schreef al korte verhalen toen ik acht jaar oud was, en verzorgde bovendien mijn eigen illustraties. In totaal heb ik drie boeken geschreven, waaronder ‘Benauwd’, dat het eerste boek is dat ik goed genoeg vind om aan een uitgever aan te bieden. Daarmee bedoel ik uiteraard Tenpages, die niet alleen de mogelijkheid biedt tot uitgave, maar er ook voor zorgt dat er feedback gegeven wordt van aandeelhouders, schrijvers en lezers, hetgeen in mijn ogen onmisbaar is voor een succesvolle totstandkoming van een boek.

Hoe lang ambieer je het schrijversvak eigenlijk? 

Ik heb altijd willen schrijven, en met mij, denk ik heel veel mensen. Vaak blijft het dan bij het voornemen ooit een boek te willen schrijven, tot het te laat is. Dat wil ik dus niet. Ook al heb ik een full-time kantoorbaan, ik vind nu dat ik rijp genoeg ben om mijn gedachten op een evenwichtige manier op papier te zetten, en die weg volg ik tot ik uitkom bij de vervulling van mijn dromen: een gepubliceerd schrijver die iets nalaat waarover nog lang gesproken zal worden. Zeg nou eerlijk, wie wil dat nou niet!

Heb jij je boek ook bij andere uitgevers onders de aandacht gebracht of alleen via Tenpages.com?

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik een jaar geleden mijn manuscript heb opgestuurd naar een reeks uitgevers rondom de Amsterdamse grachtengordel. Vervolgens was het vier tot vijf maanden wachten tot er een reactie kwam, vaak niet meer dan de woorden: ‘Helaas past je manuscript niet bij ons profiel. We wensen je veel succes.’ Geen terugkoppeling, geen feedback, niets. Bij Tenpages weet je tenminste waar je aan toe bent, en kom je er snel genoeg achter of je boek goed genoeg is voor publicatie of niet. En iedereen wint met de formule. Een win-win situatie dus.

Leg eens in het kort het concept uit van Tenpages.com?

Tenpages.com biedt een beginnend auteur de mogelijkheid zijn manuscript online te plaatsen. Hij of zij krijgt vervolgens vier maanden de tijd om 2000 aandelen te verkopen, via meer dan 100 verschillende aandeelhouders. Zo weet men bij Tenpages.com dat er voldoende draagvlak is om met succes een boek uit te geven. Nogmaals, het is een win-win situatie voor iedereen, omdat iedereen weet waar hij of zij aan toe is. De details van het concept staan uitvoerig uitgelegd op de site.

Last but not least: hoe zie jij jezelf het liefst over 10 jaar?

Gerespecteerd schrijver, met uiteraard een of twee bestsellers op zijn naam. Liefst met werk dat vertaald is en over de hele wereld gelezen wordt. En dat ik gezond ben van lichaam en geest om dat met vol geweten mee te maken, en mijn kinderen ook. Je moet ze toch iets meegeven, nietwaar?

Reda Aitihda

14 Mei 2012

Ga naar manuscript: www.tenpages.com/manuscript/benauwd

fragment H16 'Benauwd'

Even kort voorstellen:  Lisa van Schaik

Naam:                                     Lisa van Schaik

Tijdelijk Woonadres:              Gaardedreef 16, Zoetermeer

Getrouwd:                               Met Paul van Schaik (leeft gescheiden)

Kinderen:                                Geen (dochter Justina- overleden)

Geboren:                                 23 December, 1979

Sterrenbeeld:                          Steenbok

Houdt van:                              Wandelen op het strand & chocola

Heeft een hekel aan:              Stress, natte honden & Ralph (vriend van Paul)

(fragment H16)

Den Haag, Begraafplaats ‘Nieuw Eykenduynen’

Donderdag, 25 November 2010

(Lisa van Schaik)

De regen slaat onverwachts in mijn gezicht, precies op het moment dat ik de begraafplaats op loop. De graven liggen er nog triester bij, dan ik me kan herinneren. Alles is met plassen overdekt. Bloemstukken liggen er verzopen bij. Zelfs de grote waakengel van steen, aan het begin van het grindpad, heft haar handen wanhopig op naar de grauwe hemel. ‘Genoeg is genoeg,’ lijkt ze te willen fluisteren. Ik maak snel voort. Schuldgevoel overheerst, zoals altijd, wanneer ik hier ben. Het is eigenlijk nooit genoeg: de bloemen kunnen altijd verser, het aantal bezoekjes regelmatiger, de korte gebedjes, het praten in mezelf, de onzekerheid. Het zal wel nooit minder worden, denk ik cynisch, behalve als de dag komt dat ik er zelf lig. Er zijn genoeg momenten waarop ik niets anders zou willen, maar ik vertik het eraan toe te geven. Ik ben er bijna, bij het graf. Dit stukje blijft het moeilijkst: die lange bocht, voorbij de twee wilgen. Daar, helemaal aan het eind, daar ligt mijn kleine meid. Ik krijg meteen weer een brok in mijn keel. Het kippenvel trekt ongewild over mijn hele lichaam, wanneer ik de witte steen in zicht krijg. Mijn adem stokt. Ik begin spontaan te haperen. Volhouden, Lisa, je moet. Nog een paar stappen en ik ben er. Bij Justina. Ik leg, met een ingetogen gebaar, de kleurige bos tulpen neer bij het graf. Dertig stuks, meer had die mevrouw niet. Ze had verontschuldigend gelachen en me niet durven aankijken, alsof ze wist waar de bloemen voor bedoeld waren. Ze zijn de enige vrolijke noot in deze grijze waanvoorstelling.

‘Dag kleintje, je mama is hier,’ fluister ik. ‘Lang geleden, hè?’ Ik schud het water van de kleine boom, die precies in het midden staat. Het ziet er goed verzorgd uit, vooral in die aardenwerken pot. Maar goed, dat ik die de vorige keer heb meegebracht, al was het bijna onmogelijk om dat gevaarte naar zijn plek te slepen.

‘Zullen we ons vaste spelletje doen, Justina?’ zeg ik zacht. ‘Het weet-je-nog spelletje? Ik weet, geloof ik, wel een goeie voor vandaag.’

‘Weet je nog? Toen we op vakantie waren? We liepen met z’n drieën over het strand, in Tunesië. Jij in je Dora badpakje, ik in mijn bikini en papa in zijn eeuwige blauwe short. Jij had een veel te grote hoed op. Dat moest van mama, tegen de zon. Weet je nog? Toen wilde je een ijsje, voor jou én Mimi. Ik wilde er ook één. Toen moest papa over het gloeiend hete zand lopen, met vier ijsjes in zijn handen. Toen hij aankwam, waren ze helemaal gesmolten. Toen moest hij wéér de hele weg terug, over datzelfde gloeiend hete zand, om nieuwe ijsjes voor ons te halen. Papa z’n voeten waren helemaal verbrand en toch gaf hij geen krimp!’ Ik lach terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik blijf een vat vol tegenstrijdige emoties.

‘Weet je nog?’ fluister ik en leg mijn hand op de natgeregende steen.

Plotseling verschijnt er een roodborstje. Pal voor mijn neus terwijl ik daar gehurkt zit. Het vogeltje houdt het hoofdje schuin en kijkt me brutaal aan. Zo blijven we elkaar een moment aanstaren. Ik voel me helemaal warm worden, over mijn hele lichaam. Mijn huid begint te tintelen, alsof ik in een heet bad stap. De regen lijkt opeens verbannen naar een andere wereld. Het roodborstje tsjilpt naar me, als een soort afscheid en vliegt daarna weg. Ik blijf zitten waar ik zit terwijl ik uit alle macht probeer te bevatten wat me zojuist overkomen is.

De hele rit naar huis, beleef ik in een roes. De minuten lijken uren te duren, als in een droom. Het is een bekend gevoel, dat ik maar een keer eerder heb gehad in mijn leven. Dat was toen Justina geboren werd. Mijn vruchtwater brak de avond ervoor al, maar ik wist niet beter en we besloten -mede op aanraden van de verloskundige- te wachten tot de volgende ochtend. Paul had net een afhaalmenu in zijn handen. Foe Yong Hai met kip en Chinese garnalen, zijn favoriete maaltijd. Ik wilde hem zijn moment niet ontnemen, en eerlijk: ik had totaal geen zin in chagrijnig gedoe. Ik had al genoeg aan mijn hoofd. En ik ken Paul: als hij een paar uur niet eet, functioneert hij niet meer en is hij van geen enkel nut, hoe lullig het misschien ook klinkt. En ik had hem nodig, die onhandige stijfkop. Ik was immers nog nooit bevallen en ik vond het eng. Om kwart voor twee begonnen de weeën heftiger te worden en werd ik op een brancard het MCH ingereden. Het was een stralend mooie dag met de eerste tulpen in de knop, een veelbelovend begin van het voorjaar. Pijn heb ik amper gevoeld, althans, ik kan me niet als zodanig herinneren. Wat ik nog wel heel goed weet, is dat lijkbleke gezicht van Paul. Ik, en de verloskundige met mij, verwachtte dat hij ieder moment ging flauwvallen, maar dat deed hij niet. Waarschijnlijk was hij daar zelfs te koppig voor. En toen kwam dat moment dat ik nooit zal vergeten, die immense roze wolk die onaangekondigd kwam aandrijven, die de verloskamer met onvoorwaardelijke liefde vulde en me meevoerde naar de toppen van de hemel, waardoor ik al het aardse vergat. Geen branderig gevoel meer tussen mijn dijen, of het effect van verdovende prikken. Alleen maar dat mooie, prachtige kind. Mijn baby. Mijn vrucht die in alle voorzichtigheid bij me gelegd werd, en die meteen van mijn borst begon te drinken alsof ze nooit iets anders had gedaan. Mijn Justina, in drie kwartier tijd geboren, met een liefde voor eeuwig. Ik was opeens moeder, geen vrouw meer. Niemand zou ooit nog tussen mij en mijn kind kunnen komen, zelfs Paul niet.

Een uitlaatklep voor een beginnend schrijver

Ik heb vandaag een dagje vrij, alhoewel, vrij. Sinds exact 12 dagen, 4 uur en 8 minuten is dat begrip zo abstract als algebra geworden. Niks vrij. Terwijl ik me op mijn kussen omdraai, grijp ik automatisch en nog in halfslaap naar mijn mobiel, om onmiddellijk te kijken of er soms nog berichten zijn, van aandeelhouders. Ik heb Gmail. Aangezien ik een Iphone bezit, hoef ik slechts op het envelopje te drukken. Vervolgens verschijnt er op mijn scherm:
'zoeken naar e-mail'
Dat is mijn moment van hoop. Het is dan net of de zon buiten iets feller gaat schijnen, terwijl ik nip aan mijn vers gezette koffie. Het is allemaal niet zo erg als het lijkt, denk ik dan. Wie weet vlieg ik vandaag als een volleerd marketeer moeiteloos naar de 250 aandelen, en weet ik mezelf op schema te houden.
'bijgewerkt'
De woorden dringen langzaam tot me door, en toch moet ik twee keer kijken om zeker te zijn.
Ik hoef je de teleurstelling niet te beschrijven. Geen nieuwe berichten. Die zon die daarnet zo fel doorbrak, schiet meteen weer achter een muur van grijs, en laat die koffie nou net iets te sterk zijn.

229 aandelen: wie maakt me los?

Er zit wel degelijk een psychologie achter het promoten van je boek. Hoeveel aandelen zal ik vandaag verkopen? Heb ik die of die al benaderd? Zou de buurvrouw het menen wanneer ze zegt:
'Oh, ik ga zeker even kijken straks. Eerst boodschappen doen, maar dan zeker.'
'Beloofd?'
'Beloofd!'
Vervolgens kom ik haar twee dagen later tegen in de supermarkt en praat ze met me over het weer, hoe het toch met het konijn van mijn dochter gaat, eigenlijk over alles, behalve mijn boek. En laat dat nou net het onderwerp zijn dat dagelijks mijn brein domineert. Tja, wat doe je dan? Ik kan haar natuurlijk op de vrouw af vragen waarom ze in vredesnaam nog niet gekeken heeft en wanneer ze van plan is om dan wel te gaan kijken, en of ze überhaupt ooit nog van plan is te gaan kijken. Maar dat hoort natuurlijk niet. Er bestaat een fijne scheidingslijn tussen het subtiel aanroeren van een onderwerp dat me ter harte gaat en het bruut afdwingen van een paar aandelen. Over psychologie gesproken.

Het begin is er

Welkom op mijn eerste blog, de eerste die ik ooit geschreven heb. Ten minste, de eerste die ik ooit in deze context heb geschreven. Met het ingaan van de vier maanden die ik heb om mijn manuscript te promoten, wordt er vanuit mijn binnenste een heel vat aan emoties opengetrokken. Ik leer vrienden kennen, die zonder aarzelen aandelen bij me kopen en mijn manuscript nog lezen ook. Van andere vrienden, vanuit een blind vertrouwen, blijkt dan toch nog dat je ze over de streep moet trekken en moet overtuigen van de waarde van je project. Alsof je ze vraagt of ze ter plekke een nier of een ander orgaan willen afstaan. Nee, jongens en meisjes, het is maar een aandeel in een manuscript dat met verve geschreven is en alle aandacht verdient, zelfs negatief, als het niet anders is. Alles beter dan drie jaar bloed, zweet en tranen die op de planken blijft liggen, en dat tien jaar later je dochter aan je vraagt:" Pap, ik wist niet dat jij aan schrijven deed? Wat grappig zeg, mag ik het eens lezen?"
Dan knik ik, mompel wat en denk terug aan die vier maanden tijd die ik had om 'Benauwd' te promoten. Een lange zucht volgt, terwijl ik denk aan het leven dat ik als succesvol schrijver had kunnen hebben.. Nogmaals, het begin is er, maar wat is die eindstreep ver!