Steun uit onverwachte hoek

Ik zit vier dagen in Belgie, in het huis van mijn vader. Hij is zelf op vakantie naar Portugal. Ik had dus het rijk alleen voor mij en mijn gezin. Lekker met z'n allen opeengepakt in een grote villa, met toegangshek en een tuin rondom. Het plan was om heel even het Tenpages concept uit mijn hoofd te zetten, en met mijn luie kont op een stretcher te liggen op het terras. Er moesten natuurlijk wel eerst boodschappen gedaan worden, en dus liet ik de computer voor wat ze was (Ja, ik zat alweer achter de computer. Geloof me, ik eet en slaap voor dat ding) en ging naar buiten, stapte in de auto en reed weg. Toen ik later die middag terugkwam, zag ik via mijn Gmail dat ik een berichtje had gekregen van ene Sascha13. Het was een naam die me erg bekend in de oren klonk, en ik kon het naar mijn weten onmogelijk zelf geweest zijn. Desondanks twijfelde ik, en opende het bericht om er zeker van te zijn dat een maand promotie me niet al van lotjegetikt hadden gemaakt. En toen stond er dit:

Lieve papa,je bent nu even naar de supermarkt en hier is een bericht voor je:lk vind het heel leuk dat je een boek schrijft !!! Je hebt me geinspereerd om ook later schrijver te worden en ik vind het heel spannend dat je durft zoiets groots te doen.ik wil nog even zeggen dat ik veel van je hou en je de beste vader van de wereld bent.Veel geluk en kusjes,je dochter (Aya)


Je kunt begrijpen dat een vaderhart op zo'n moment wel erg snel smelt. Ik voelde me als een ijsbeer, die na een lange tocht door het water, en op sterven na dood, volkomen uitgeput, eindelijk die ijsschots ziet, en dan in de vorm van een gigantisch hart. Daarop staat dan dat kleine ijsbeertje, van tien jaar oud, een meisje in de vorm van mijn dochter, die zo onverwacht haar liefdevolle boodschap uitzendt, dat ik me de gelukkigste man op aarde voel. En dat gebeurt niet vaak, geloof me, al heb ik veel, erg veel om dankbaar voor te zijn. Het brengt me in een adem terug naar de essentie van het zijn, die vloeibare, transcendente vorm van het bestaan. Die blik in de ogen van mijn nageslacht, dezelfde spottende grijns, de flair, en dan ontdek je stukje bij beetje het talent in haar vingers. En ik hoop vurig dat zij ooit de schrijverspen met succes oppakt en me mijlenver voorbijstreeft, waardoor ik ooit, jaren verder, eindig in een dankwoord op de achterflap van een bestseller. Niet door mij geschreven, maar door mijn dochter. Zodat haar naam voortleeft, een naam waar ik sowieso al trots op ben, no matter what. Immers, een vader is zijn kind, en een kind haar vader.
Aya, ik hou van je