Zout noch zoet

zondag, 27 Mei
Pathé, De Kuip - Rotterdam
half twee 's middags

Ik zit vandaag in de bioscoop. Ja, je hebt het goed gehoord, ik zit in de bioscoop terwijl het buiten heet is. Aangenaam heet. De mussen vallen letterlijk van de daken, kwetterend dat het eens tijd werd, terwijl ik binnen drie XL popcorn zoet bestel. Ik had vorige week mijn dochter en mijn nichtjes beloofd dat ik ze een dagje zou meenemen. Vandaag dus. Daar sta ik dan in De Kuip, na talloze mislukte pogingen deze bende van drie op andere gedachten te brengen, met het zweet op mijn rug. Ik kijk naar buiten naar die heerlijke warme zonnestralen op het dak van mijn auto. Een rijdende sauna voor de terugweg, als laatste tergende traktatie. En met mijn aandelen is het ook al niets: alles lijkt virtueel verdampt. Logisch, want iedereen met een beetje gezond verstand zit met zijn gat op het strand. En de laptop, die blijft thuis met de klep dicht.

'Pap, mogen we ook chocochips erbij?'
'Ja ja!' roepen mijn nichtjes.
'Waarom?'
'Omdat de combinatie van zout en chocolade zo lekker is.'
'Ja, ja!' roepen mijn nichtjes opnieuw.
'Maar jullie hebben toch zoete popcorn...'
'Weet we, maar dat is net zo lekker...'

Kinderlogica, er is niet van te winnen, en van onschuldige kinderogen al helemaal niet. Laat staan zes op een rij die me dreigend aankijken. Naarmate we verder de hal inlopen, met de kaartjes van zaal 1 op zak, des te koeler wordt het. Eindelijk, de zon en het strand raken langzaam in de vergetelheid. Ik kan ook weer helder denken, en denk dus meteen aan mijn aandelen: bijna op de 1000, maar nog net niet. Even neem ik in overweging om een reclamevliegtuigje op te laten stijgen, en denk onmiddellijk aan een passende tekst:

Aandelen in 'Benauwd' voor de prijs van een Cornetto

of:

'Benauwd' vandaag hè? Nu op Tenpages.com

De kosten voor een vlucht met een reclamevliegtuigje zijn 350 Euro voor een uur. De piloot vliegt minstens twee keer langs de gehele Nederlandse kust en terug, en misschien ook wel langs de Duitse.

'Bedrängt' heute, nicht? Jetzt auf Tenpages.com

Klinkt helemaal niet slecht. Zeker als je nagaat dat een dagje in de bioscoop bij elkaar, ook al gauw 80 Euro kost. Kaartjes, verplichte versnaperingen, benzine, ijsjes voor onderweg en de Burgerking na afloop. Nog 270 Euro bijleggen en ik ben er. Succes gergarandeerd, met massa's onwetende badgasten als doelwit. Binnen no-time in solovlucht voorbij de 1000 aandelen, terwijl ik binnen zit te genieten van Tony 10, een kinderfilm geschikt voor 6 jaar en ouder. Ik denk dat ik toch maar even dat telefoontje ga plegen.

Tenpages.com, het toverconcept in tijden van crisis

TENPAGES.COM, HET TOVERCONCEPT IN TIJDEN VAN CRISIS

Het lijkt eindelijk gedaan met de traditionele uitgevers

Sinds kort is er het Tenpages concept. Je kunt op Internet de eerste tien bladzijden van je eigen manuscript plaatsen, marketing voeren en klanten werven. Het is het eenvoudige antwoord op het hooghartige wanbeleid van de traditionele uitgever, die je vaak maanden laat wachten, alvorens je manuscript elegant door te verwijzen naar de prullenbak.

Na een paar maanden de prullenbak

Geduld is het vermogen om lang te kunnen wachten zonder boos te worden – Anne Samuels

Het is geen geheim dat wanneer je je manuscript, na jaren werk, opstuurt naar een uitgever, je bij voorbaat al kan verwachten dat je hem terugkrijgt. Een vaak ongeopende envelope, na maanden met smart te hebben gewacht, met ‘return-to-sender’ erop, en dan alleen als je bereid bent geweest de portokosten te betalen. Zo niet, dan linea recta de prullenbak, die haast de grootte moet hebben van een container. Mocht je wonder boven wonder toch een brief krijgen, dan bevat deze vaak niet meer dan de volgende tekst:

‘Helaas past jouw manuscript niet in ons genre. We wensen je veel succes.’

Logisch dat er een tegenwicht moest komen, en die is er nu: tenpages.com.

Word je eigen uitgever

Het concept van Tenpages is simpel, maar zeer effectief. Je plaatst de eerste tien bladzijden van je manuscript online, en maakt je eigen profiel aan. Vervolgens krijg je vier maanden de tijd om 2000 aandelen aan de man te brengen, en moet je ervoor zorgen dat dat bij minimaal 100 verschillende aandeelhouders gebeurt. Dat kan je buurman zijn, die een aandeel neemt, maar dat kunnen ook groot-investeerders zijn, die aandelen kopen als een veilige belegging. Ze denken daarbij mee met de marketing, en hebben oprecht interesse in de inhoud van je manuscript. Als het je niet lukt om de eindstreep te halen, dan worden vier euro van de vijf teruggestort op je rekening (een aandeel kost vijf euro) Een win-win situatie dus, en geen traditionele uitgever die er meer aan te pas komt om van tevoren eisen te stellen, en zo goed als zeker je boek af te wijzen.

‘Benauwd’ van Sascha Oppenberg

Sascha Oppenberg is zo’n beginnend auteur. Hij stuurde zijn manuscript ‘Benauwd’, een verhaal over een vader die op tragische wijze zijn dochter verliest, naar diverse uitgevers rond de Amsterdamse Grachtengordel. Vervolgens moest hij drie tot vijf maanden wachten, waarna hij prompt afgewezen werd. In de meeste gevallen werd de envolope ongeopend weer teruggestuurd, en dan alleen omdat hij van tevoren had aangegeven het poststuk weer terug te willen ontvangen. Het was duidelijk dat er niet of nauwelijks naar gekeken was, terwijl hij toch overtuigd was van de kwaliteit van zijn werk. Tenpages lijkt dat wel, althans de vele bezoekers die deze site trekt. Na een maand op de site, heeft Sascha Oppenberg al ruim 560 aandelen verkocht, en vele positieve reacties ontvangen alsook een recensie. Bovendien is ‘Benauwd’ na de eerste week al gebombardeerd tot redactietip, een teken dat niet alleen de leek er vertrouwen in heeft, maar ook de kenner. Tijden veranderen dus, concepten ook. Het lijkt langzaamaan duidelijk te worden dat de tradionele uitgevers zullen moeten buigen door met hun tijd mee te gaan, of barsten. Kortom, het lijkt eindelijk gedaan met de traditionele uitgevers.

link naar artikel:

http://www.deweekkrant.nl/artikel/2012/mei/23/tenpages.com_het_toverconcept_in_tijden_van_crisi

Steun uit onverwachte hoek

Ik zit vier dagen in Belgie, in het huis van mijn vader. Hij is zelf op vakantie naar Portugal. Ik had dus het rijk alleen voor mij en mijn gezin. Lekker met z'n allen opeengepakt in een grote villa, met toegangshek en een tuin rondom. Het plan was om heel even het Tenpages concept uit mijn hoofd te zetten, en met mijn luie kont op een stretcher te liggen op het terras. Er moesten natuurlijk wel eerst boodschappen gedaan worden, en dus liet ik de computer voor wat ze was (Ja, ik zat alweer achter de computer. Geloof me, ik eet en slaap voor dat ding) en ging naar buiten, stapte in de auto en reed weg. Toen ik later die middag terugkwam, zag ik via mijn Gmail dat ik een berichtje had gekregen van ene Sascha13. Het was een naam die me erg bekend in de oren klonk, en ik kon het naar mijn weten onmogelijk zelf geweest zijn. Desondanks twijfelde ik, en opende het bericht om er zeker van te zijn dat een maand promotie me niet al van lotjegetikt hadden gemaakt. En toen stond er dit:

Lieve papa,je bent nu even naar de supermarkt en hier is een bericht voor je:lk vind het heel leuk dat je een boek schrijft !!! Je hebt me geinspereerd om ook later schrijver te worden en ik vind het heel spannend dat je durft zoiets groots te doen.ik wil nog even zeggen dat ik veel van je hou en je de beste vader van de wereld bent.Veel geluk en kusjes,je dochter (Aya)


Je kunt begrijpen dat een vaderhart op zo'n moment wel erg snel smelt. Ik voelde me als een ijsbeer, die na een lange tocht door het water, en op sterven na dood, volkomen uitgeput, eindelijk die ijsschots ziet, en dan in de vorm van een gigantisch hart. Daarop staat dan dat kleine ijsbeertje, van tien jaar oud, een meisje in de vorm van mijn dochter, die zo onverwacht haar liefdevolle boodschap uitzendt, dat ik me de gelukkigste man op aarde voel. En dat gebeurt niet vaak, geloof me, al heb ik veel, erg veel om dankbaar voor te zijn. Het brengt me in een adem terug naar de essentie van het zijn, die vloeibare, transcendente vorm van het bestaan. Die blik in de ogen van mijn nageslacht, dezelfde spottende grijns, de flair, en dan ontdek je stukje bij beetje het talent in haar vingers. En ik hoop vurig dat zij ooit de schrijverspen met succes oppakt en me mijlenver voorbijstreeft, waardoor ik ooit, jaren verder, eindig in een dankwoord op de achterflap van een bestseller. Niet door mij geschreven, maar door mijn dochter. Zodat haar naam voortleeft, een naam waar ik sowieso al trots op ben, no matter what. Immers, een vader is zijn kind, en een kind haar vader.
Aya, ik hou van je

Interview maandag 14 Mei 2012

INTERVIEW met Sascha Oppenberg

auteur van ‘BENAUWD’ op www.Tenpages.com  - Maandag 14 Mei 2012

Door Reda Aitihda – Freelance Journalist

Hoe ben je op het idee gekomen om dit boek te schrijven? 

Ik wilde een roman schrijven, een psychologische thriller eigenlijk, met een diepere laag erin verwerkt. Dat wil zeggen, een spiritueel element, wat toch deel uitmaakt van het leven, maar waarover naar mijn mening te weinig gesproken wordt. Het hoofdpersonage Paul van Schaik, raakt aan lager wal, door het verlies van zowel zijn dochter als zijn vader, en krijgt op een gegeven moment contact met zijn overleden tweelingzus Bettina. Die tracht hem te behoeden verder af te glijden naar een fatale afloop. Ook ondergaat Paul regressietherapie teneinde zijn trauma’s te verwerken, wat uitvoerig beschreven wordt in mijn roman. Zelf heb ik twee bijna-doodervaringen gehad in mijn leven, die voor mij alles veranderd hebben. Het heeft diepere betekenis aan mijn bestaan gegeven, en dat wil ik meegeven aan de lezer, vandaar het idee voor deze roman. Het is dan ook deels autobiografisch.

De hoofdpersoon in het boek wil het liefst zijn saaie kantoorbaan opgeven om het te maken als schrijver. Geldt dit ook voor jou?

Wil je een eerlijk antwoord? Wat is er mooier dan iets op papier zetten, wat vervolgens gelezen wordt door duizenden mensen, misschien wel meer als het een succes wordt. Misschien wordt mijn werk ooit wel vertaald in dertig talen, en staat het in de boekenkast van menig president. Een nalatenschap van jouw hand die misschien wel generaties meegaat. Sorry, wat was je vraag ook alweer?

In welke opzichten lijkt Paul van Schaik op Sascha Oppenberg?

Meer dan ik zelf wil toegeven, denk ik. Toen ik ‘Benauwd’ teruglas, schrok ik wel van de vele overlappingen met mijn eigen persoonlijkheid. In tegenstelling echter tot Paul van Schaik, kan ik terugkijken op een weliswaar turbulente, maar ook zeer gelukkige jeugd. Ook heb ik gelukkig niet de traumatische ervaring hoeven ondergaan van het verlies van je kind. Ik heb wel mijn tweelingzusje verloren, die een dag na onze geboorte overleed, maar zelf sta je daar ver van, omdat je niet beter weet en alleen opgroeit. Mijn ouders hebben het wat dat betreft behoorlijk voor hun kiezen gehad, en nu ik zelf vader ben van twee prachtige kinderen, kan ik daar alleen meer met respect op terugkijken, hoe ze het toch maar hebben gered.

Welke stappen onderneemt Paul om er tóch iets van te maken?

Paul besluit, mede op aanraden van zijn werkgever, naar een psycholoog te gaan. Ook al wil hij aanvankelijk niet, toch is er een stem in zijn binnenste die hem ervan overtuigt dat dit wellicht zijn laatste kans is. De vraag blijft natuurlijk of die stem van hemzelf is, of van Bettina komt, zijn overleden tweelingzus. Belangrijker nog, kan die stem hem behoeden voor de fatale ondergang waar hij steeds harder op lijkt af te stevenen, in de vorm van verkeerde vrienden, drugs, moordzuchtige vrouwen en vooral zijn verleden, die als een zeepbel in zijn gezicht uiteen dreigt te spatten.

Welke rol speelt Lisa voor Paul na de scheiding?

Lisa houdt onvoorwaardelijk van Paul. Ze is hem altijd trouw gebleven, ook al heeft hij haar niet altijd fair behandeld, zoals in het boek zal blijken. Ze wordt verscheurd door het verdriet van het verlies van Justina, haar dochter, en verwijt Paul zijn ernstige nalatigheid. Tegelijkertijd vraagt ze zich voortdurend af, of het haar zelf niet had kunnen overkomen. Om de innerlijke tweestrijd die ze voert meer ruimte te geven, besluit ze uit het leven van Paul te verdwijnen. De vraag blijft echter of ze daar wel toe in staat is. Kan ze het verdragen Paul te zien afglijden zonder in te grijpen, terwijl ze diep in haar hart nog altijd van hem houdt? Kan ze hem vergeven voor de vele misstappen die hij heeft begaan in zijn leven, en ongetwijfeld nog zal begaan? Paul is immers een koppige stijfkop, zoals ze hem in haar eigen woorden treffend omschrijft.

In het verhaal lijkt het vooral bergafwaarts te gaan met Paul. Wat is eigenlijk hét moment dat hij er geen heil meer in ziet?

Er is geen duidelijk moment aan te wijzen dat Paul er geen heil meer in ziet. ‘Benauwd’ bestaat uit een aaneenschakeling van momenten en ervaringen die hij ondergaat, haast op de automatische piloot, en elk van die afzonderlijke momenten kunnen de doorslag geven, in zijn spiraal naar beneden. Toch lijkt hij telkens weer de kracht te vinden om op de been te blijven en zich te richten op de goede kanten van zijn leven, al zijn dat er in zijn ogen maar weinig. Paul is ook maar een mens van vlees en bloed die tijdens zijn jeugd heeft geleerd te overleven, en niets anders dan dat. En laat het nou net dat instinct zijn, waarmee hij keer op keer op het allerlaatste moment het noodlot weet af te wenden.

Is dit trouwens het eerste boek dat je geschreven hebt?

Nee, zeker niet. Zoals zoveel schrijvers, schrijf ik al vanaf mijn vroege jeugd. Ik schreef al korte verhalen toen ik acht jaar oud was, en verzorgde bovendien mijn eigen illustraties. In totaal heb ik drie boeken geschreven, waaronder ‘Benauwd’, dat het eerste boek is dat ik goed genoeg vind om aan een uitgever aan te bieden. Daarmee bedoel ik uiteraard Tenpages, die niet alleen de mogelijkheid biedt tot uitgave, maar er ook voor zorgt dat er feedback gegeven wordt van aandeelhouders, schrijvers en lezers, hetgeen in mijn ogen onmisbaar is voor een succesvolle totstandkoming van een boek.

Hoe lang ambieer je het schrijversvak eigenlijk? 

Ik heb altijd willen schrijven, en met mij, denk ik heel veel mensen. Vaak blijft het dan bij het voornemen ooit een boek te willen schrijven, tot het te laat is. Dat wil ik dus niet. Ook al heb ik een full-time kantoorbaan, ik vind nu dat ik rijp genoeg ben om mijn gedachten op een evenwichtige manier op papier te zetten, en die weg volg ik tot ik uitkom bij de vervulling van mijn dromen: een gepubliceerd schrijver die iets nalaat waarover nog lang gesproken zal worden. Zeg nou eerlijk, wie wil dat nou niet!

Heb jij je boek ook bij andere uitgevers onders de aandacht gebracht of alleen via Tenpages.com?

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik een jaar geleden mijn manuscript heb opgestuurd naar een reeks uitgevers rondom de Amsterdamse grachtengordel. Vervolgens was het vier tot vijf maanden wachten tot er een reactie kwam, vaak niet meer dan de woorden: ‘Helaas past je manuscript niet bij ons profiel. We wensen je veel succes.’ Geen terugkoppeling, geen feedback, niets. Bij Tenpages weet je tenminste waar je aan toe bent, en kom je er snel genoeg achter of je boek goed genoeg is voor publicatie of niet. En iedereen wint met de formule. Een win-win situatie dus.

Leg eens in het kort het concept uit van Tenpages.com?

Tenpages.com biedt een beginnend auteur de mogelijkheid zijn manuscript online te plaatsen. Hij of zij krijgt vervolgens vier maanden de tijd om 2000 aandelen te verkopen, via meer dan 100 verschillende aandeelhouders. Zo weet men bij Tenpages.com dat er voldoende draagvlak is om met succes een boek uit te geven. Nogmaals, het is een win-win situatie voor iedereen, omdat iedereen weet waar hij of zij aan toe is. De details van het concept staan uitvoerig uitgelegd op de site.

Last but not least: hoe zie jij jezelf het liefst over 10 jaar?

Gerespecteerd schrijver, met uiteraard een of twee bestsellers op zijn naam. Liefst met werk dat vertaald is en over de hele wereld gelezen wordt. En dat ik gezond ben van lichaam en geest om dat met vol geweten mee te maken, en mijn kinderen ook. Je moet ze toch iets meegeven, nietwaar?

Reda Aitihda

14 Mei 2012

Ga naar manuscript: www.tenpages.com/manuscript/benauwd

fragment H16 'Benauwd'

Even kort voorstellen:  Lisa van Schaik

Naam:                                     Lisa van Schaik

Tijdelijk Woonadres:              Gaardedreef 16, Zoetermeer

Getrouwd:                               Met Paul van Schaik (leeft gescheiden)

Kinderen:                                Geen (dochter Justina- overleden)

Geboren:                                 23 December, 1979

Sterrenbeeld:                          Steenbok

Houdt van:                              Wandelen op het strand & chocola

Heeft een hekel aan:              Stress, natte honden & Ralph (vriend van Paul)

(fragment H16)

Den Haag, Begraafplaats ‘Nieuw Eykenduynen’

Donderdag, 25 November 2010

(Lisa van Schaik)

De regen slaat onverwachts in mijn gezicht, precies op het moment dat ik de begraafplaats op loop. De graven liggen er nog triester bij, dan ik me kan herinneren. Alles is met plassen overdekt. Bloemstukken liggen er verzopen bij. Zelfs de grote waakengel van steen, aan het begin van het grindpad, heft haar handen wanhopig op naar de grauwe hemel. ‘Genoeg is genoeg,’ lijkt ze te willen fluisteren. Ik maak snel voort. Schuldgevoel overheerst, zoals altijd, wanneer ik hier ben. Het is eigenlijk nooit genoeg: de bloemen kunnen altijd verser, het aantal bezoekjes regelmatiger, de korte gebedjes, het praten in mezelf, de onzekerheid. Het zal wel nooit minder worden, denk ik cynisch, behalve als de dag komt dat ik er zelf lig. Er zijn genoeg momenten waarop ik niets anders zou willen, maar ik vertik het eraan toe te geven. Ik ben er bijna, bij het graf. Dit stukje blijft het moeilijkst: die lange bocht, voorbij de twee wilgen. Daar, helemaal aan het eind, daar ligt mijn kleine meid. Ik krijg meteen weer een brok in mijn keel. Het kippenvel trekt ongewild over mijn hele lichaam, wanneer ik de witte steen in zicht krijg. Mijn adem stokt. Ik begin spontaan te haperen. Volhouden, Lisa, je moet. Nog een paar stappen en ik ben er. Bij Justina. Ik leg, met een ingetogen gebaar, de kleurige bos tulpen neer bij het graf. Dertig stuks, meer had die mevrouw niet. Ze had verontschuldigend gelachen en me niet durven aankijken, alsof ze wist waar de bloemen voor bedoeld waren. Ze zijn de enige vrolijke noot in deze grijze waanvoorstelling.

‘Dag kleintje, je mama is hier,’ fluister ik. ‘Lang geleden, hè?’ Ik schud het water van de kleine boom, die precies in het midden staat. Het ziet er goed verzorgd uit, vooral in die aardenwerken pot. Maar goed, dat ik die de vorige keer heb meegebracht, al was het bijna onmogelijk om dat gevaarte naar zijn plek te slepen.

‘Zullen we ons vaste spelletje doen, Justina?’ zeg ik zacht. ‘Het weet-je-nog spelletje? Ik weet, geloof ik, wel een goeie voor vandaag.’

‘Weet je nog? Toen we op vakantie waren? We liepen met z’n drieën over het strand, in Tunesië. Jij in je Dora badpakje, ik in mijn bikini en papa in zijn eeuwige blauwe short. Jij had een veel te grote hoed op. Dat moest van mama, tegen de zon. Weet je nog? Toen wilde je een ijsje, voor jou én Mimi. Ik wilde er ook één. Toen moest papa over het gloeiend hete zand lopen, met vier ijsjes in zijn handen. Toen hij aankwam, waren ze helemaal gesmolten. Toen moest hij wéér de hele weg terug, over datzelfde gloeiend hete zand, om nieuwe ijsjes voor ons te halen. Papa z’n voeten waren helemaal verbrand en toch gaf hij geen krimp!’ Ik lach terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik blijf een vat vol tegenstrijdige emoties.

‘Weet je nog?’ fluister ik en leg mijn hand op de natgeregende steen.

Plotseling verschijnt er een roodborstje. Pal voor mijn neus terwijl ik daar gehurkt zit. Het vogeltje houdt het hoofdje schuin en kijkt me brutaal aan. Zo blijven we elkaar een moment aanstaren. Ik voel me helemaal warm worden, over mijn hele lichaam. Mijn huid begint te tintelen, alsof ik in een heet bad stap. De regen lijkt opeens verbannen naar een andere wereld. Het roodborstje tsjilpt naar me, als een soort afscheid en vliegt daarna weg. Ik blijf zitten waar ik zit terwijl ik uit alle macht probeer te bevatten wat me zojuist overkomen is.

De hele rit naar huis, beleef ik in een roes. De minuten lijken uren te duren, als in een droom. Het is een bekend gevoel, dat ik maar een keer eerder heb gehad in mijn leven. Dat was toen Justina geboren werd. Mijn vruchtwater brak de avond ervoor al, maar ik wist niet beter en we besloten -mede op aanraden van de verloskundige- te wachten tot de volgende ochtend. Paul had net een afhaalmenu in zijn handen. Foe Yong Hai met kip en Chinese garnalen, zijn favoriete maaltijd. Ik wilde hem zijn moment niet ontnemen, en eerlijk: ik had totaal geen zin in chagrijnig gedoe. Ik had al genoeg aan mijn hoofd. En ik ken Paul: als hij een paar uur niet eet, functioneert hij niet meer en is hij van geen enkel nut, hoe lullig het misschien ook klinkt. En ik had hem nodig, die onhandige stijfkop. Ik was immers nog nooit bevallen en ik vond het eng. Om kwart voor twee begonnen de weeën heftiger te worden en werd ik op een brancard het MCH ingereden. Het was een stralend mooie dag met de eerste tulpen in de knop, een veelbelovend begin van het voorjaar. Pijn heb ik amper gevoeld, althans, ik kan me niet als zodanig herinneren. Wat ik nog wel heel goed weet, is dat lijkbleke gezicht van Paul. Ik, en de verloskundige met mij, verwachtte dat hij ieder moment ging flauwvallen, maar dat deed hij niet. Waarschijnlijk was hij daar zelfs te koppig voor. En toen kwam dat moment dat ik nooit zal vergeten, die immense roze wolk die onaangekondigd kwam aandrijven, die de verloskamer met onvoorwaardelijke liefde vulde en me meevoerde naar de toppen van de hemel, waardoor ik al het aardse vergat. Geen branderig gevoel meer tussen mijn dijen, of het effect van verdovende prikken. Alleen maar dat mooie, prachtige kind. Mijn baby. Mijn vrucht die in alle voorzichtigheid bij me gelegd werd, en die meteen van mijn borst begon te drinken alsof ze nooit iets anders had gedaan. Mijn Justina, in drie kwartier tijd geboren, met een liefde voor eeuwig. Ik was opeens moeder, geen vrouw meer. Niemand zou ooit nog tussen mij en mijn kind kunnen komen, zelfs Paul niet.

Een uitlaatklep voor een beginnend schrijver

Ik heb vandaag een dagje vrij, alhoewel, vrij. Sinds exact 12 dagen, 4 uur en 8 minuten is dat begrip zo abstract als algebra geworden. Niks vrij. Terwijl ik me op mijn kussen omdraai, grijp ik automatisch en nog in halfslaap naar mijn mobiel, om onmiddellijk te kijken of er soms nog berichten zijn, van aandeelhouders. Ik heb Gmail. Aangezien ik een Iphone bezit, hoef ik slechts op het envelopje te drukken. Vervolgens verschijnt er op mijn scherm:
'zoeken naar e-mail'
Dat is mijn moment van hoop. Het is dan net of de zon buiten iets feller gaat schijnen, terwijl ik nip aan mijn vers gezette koffie. Het is allemaal niet zo erg als het lijkt, denk ik dan. Wie weet vlieg ik vandaag als een volleerd marketeer moeiteloos naar de 250 aandelen, en weet ik mezelf op schema te houden.
'bijgewerkt'
De woorden dringen langzaam tot me door, en toch moet ik twee keer kijken om zeker te zijn.
Ik hoef je de teleurstelling niet te beschrijven. Geen nieuwe berichten. Die zon die daarnet zo fel doorbrak, schiet meteen weer achter een muur van grijs, en laat die koffie nou net iets te sterk zijn.

229 aandelen: wie maakt me los?

Er zit wel degelijk een psychologie achter het promoten van je boek. Hoeveel aandelen zal ik vandaag verkopen? Heb ik die of die al benaderd? Zou de buurvrouw het menen wanneer ze zegt:
'Oh, ik ga zeker even kijken straks. Eerst boodschappen doen, maar dan zeker.'
'Beloofd?'
'Beloofd!'
Vervolgens kom ik haar twee dagen later tegen in de supermarkt en praat ze met me over het weer, hoe het toch met het konijn van mijn dochter gaat, eigenlijk over alles, behalve mijn boek. En laat dat nou net het onderwerp zijn dat dagelijks mijn brein domineert. Tja, wat doe je dan? Ik kan haar natuurlijk op de vrouw af vragen waarom ze in vredesnaam nog niet gekeken heeft en wanneer ze van plan is om dan wel te gaan kijken, en of ze überhaupt ooit nog van plan is te gaan kijken. Maar dat hoort natuurlijk niet. Er bestaat een fijne scheidingslijn tussen het subtiel aanroeren van een onderwerp dat me ter harte gaat en het bruut afdwingen van een paar aandelen. Over psychologie gesproken.

Het begin is er

Welkom op mijn eerste blog, de eerste die ik ooit geschreven heb. Ten minste, de eerste die ik ooit in deze context heb geschreven. Met het ingaan van de vier maanden die ik heb om mijn manuscript te promoten, wordt er vanuit mijn binnenste een heel vat aan emoties opengetrokken. Ik leer vrienden kennen, die zonder aarzelen aandelen bij me kopen en mijn manuscript nog lezen ook. Van andere vrienden, vanuit een blind vertrouwen, blijkt dan toch nog dat je ze over de streep moet trekken en moet overtuigen van de waarde van je project. Alsof je ze vraagt of ze ter plekke een nier of een ander orgaan willen afstaan. Nee, jongens en meisjes, het is maar een aandeel in een manuscript dat met verve geschreven is en alle aandacht verdient, zelfs negatief, als het niet anders is. Alles beter dan drie jaar bloed, zweet en tranen die op de planken blijft liggen, en dat tien jaar later je dochter aan je vraagt:" Pap, ik wist niet dat jij aan schrijven deed? Wat grappig zeg, mag ik het eens lezen?"
Dan knik ik, mompel wat en denk terug aan die vier maanden tijd die ik had om 'Benauwd' te promoten. Een lange zucht volgt, terwijl ik denk aan het leven dat ik als succesvol schrijver had kunnen hebben.. Nogmaals, het begin is er, maar wat is die eindstreep ver!