Ik ren harder dan ik
mezelf bijhouden kan
terwijl mijn schoenen
vollopen met zand
in verwarring afglijden
en mijn solide grip voorgoed
verdwijnt in achtergelaten sporen
zoek ik mijn weg
door hartvormige duinen
en stug helmgras
dat van geen wijken weet
tot aan schaduwlijnen van de kust
tranen op mijn vragende gezicht
welke de wind weer uitwist
als een boze leraar op herhaling
en de volle maan het tij keert
onder het schijnsel
van haar eigen zachte dwang
zoek ik het pad van wedergeboorte
waarop mijn tweelingzusje me
al weifelend voor ging
Geen opmerkingen:
Een reactie posten