tag:blogger.com,1999:blog-72003360352928980062024-03-14T06:08:51.556-07:00BenauwdSascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-35666621400097447142013-05-03T07:59:00.000-07:002013-05-03T08:03:02.756-07:00Der Alec<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik zit zonder werk in hartje Hollywood. Mijn agente tipt me dat de acteur Alec Baldwin een eigen productiemaatschappij is begonnen en stuntmannen zoekt. Ze vertelt me dat ze hem goed kent, via een vriendin dan, die van tijd tot tijd haar al zijn geheimen onthult. In ruil daarvoor slaapt ze met hem, wat ze als getrouwde vrouw en succesvolle advocate maar al te graag doet. Zo heeft de agente vernomen dat Alec een formidabel fotografisch geheugen heeft, erg agressief uit de hoek kan komen, van een stevige borrel houdt, zijn familie -vooral zijn broers- altijd op de eerste plaats komt, hij zijn stunts het liefst zelf doet en er alles voor over heeft om zich optimaal te kunnen inleven in zijn rol. Niet voor niets heeft hij twee Golden Globe Awards gewonnen en is hij genomineerd voor diverse andere. Zo heeft hij voor de rol van Duitse legerofficier in een van zijn films, binnen acht maanden vloeiend Duits geleerd.<br />
<br />
Ik, als beginnend stuntman annex acteur -voornamelijk figurant in tv commercials waarbij ik ooit eens verkleed als een ei, uit een brandende auto sprong- ben onder de indruk van het verhaal. Ik heb bovendien geen geld meer voor eten en zou heel graag eens de hand schudden van mijn idool, even achteloos aan zijn kraag ruiken om zodoende zijn eau de cologne op te snuiven, de sigarenrook van zijn adem te inhaleren, al blijft het maar bij die ene keer. Drie kwartier later is het dan zover en schuifel ik nerveus over de marmeren tegels in zijn kantoor in Beverly Hills, op nog geen steenworp afstand van de beroemde Sunset Boulevard. Ik word door een langbenige secretaresse met opgestoken blonde haren en diep, gebruind decolleté begeleid tot voor zijn notenhouten bureau. Koffie wil ik niet. Er brandt maar een lampje, dat een aangenaam groen licht door de kamer verspreidt. De lamellen zijn dicht. Alec Baldwin, gekleed in een zalmroze polo boven een witte linnen broek, is uiterst geconcentreerd bezig met het doornemen van allerlei papieren, zodat hij amper naar me opkijkt. Ik voel dat ik snel iets moet ondernemen, anders is ook het laatste restje interesse in no-time weg. Mijn cv ligt immers alweer op het hoekje van zijn schrijftafel, vlak boven de prullenbak. Snel werp ik een blik op de documenten en zie een artikel in het Duits. Ik zeg hem in mijn moedertaal dat het een interessant artikel is dat hij daar aan het lezen is. Nu kijkt hij op, langer dan ooit tevoren -toch wel een seconde of vijf - en zet zijn bril af. Eindelijk kijk ik recht in zijn staalblauwe ogen. Mijn knieën knikken terwijl ik mijn best doe om niet achterover te vallen. <br />
<br />
‘You speak German?' vraagt hij. Ik vertel hem met onzekere stem dat mijn moeder Duits is en ik zodoende de taal beheers. Hij glimlacht, schraapt zijn keel en begint met de woorden: 'Das ist schön dass du Deutsch beherrscht. Ich hab das auch gelernt innerhalb drei Monaten.' Ik lach terug en zeg:'Ich bin sehr beeindruckt das Sie so gut Deutsch sprechen. Es ist nicht so einfach eine Fremdsprache zu lernen.' Nu is hij trots en is hij totaal vergeten waar hij mee bezig was. Hij blikt naar rechts en pakt mijn cv., ditmaal met iets van een jongensachtig enthousiasme in zijn blik. ‘I could use Menschen wie dich,' vervolgt hij glimlachend. ‘People who sprech their languages gut. You see, when ich Deutsch gelernt habe, I took a drei Monaten course and see what it mich gebracht hat.' Zijn secretaresse komt langszij en klakt bewonderend met haar tong. Hij doet er onmiddellijk nog een schepje bovenop. ‘Du hast ein nice piece of Arsch, woman. Ich lieb that very much.' Nu grijnst hij breeduit terwijl hij zijn zware, kwabbige lichaam uit zijn kalfsleren stoel hijst. Even ben ik van mijn à propos. Ik kan mijn oren niet geloven en vraag me stilletjes af of hij me misschien in de zeik neemt. Wat een slecht Duits ineens en wat een verschil met die vloeiende zin van twee minuten eerder! Ik denk echter aan mijn toekomst en aan mijn knorrende maag en complimenteer hem nogmaals voor zijn hoogwaardige kennis van het Duits. Het is niet aan elke Amerikaan gelegen zo vloeiend en accentloos Duits te spreken, zeg ik hem opnieuw. Hij lacht me minzaam toe, klikt even met zijn hakken tegen elkaar terwijl hij naar me knipoogt en schudt vervolgens stevig mijn zwetende hand: ik ben aangenomen. <br />
<br /></div>
Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-89324252812198009832013-05-03T07:42:00.002-07:002013-05-03T08:04:58.913-07:00Zeewind<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="NL">Ik ren harder dan ik </span><br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">mezelf bijhouden kan</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">terwijl mijn schoenen </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">vollopen met zand</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">in verwarring afglijden</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">en mijn solide grip voorgoed </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">verdwijnt in achtergelaten sporen</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">zoek ik mijn weg</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">door hartvormige duinen</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">en stug helmgras </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">dat van geen wijken weet</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">tot aan schaduwlijnen van de kust</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">tranen op mijn vragende gezicht</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">welke de wind weer uitwist</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">als een boze leraar op herhaling</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">en de volle maan het tij keert</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">onder het schijnsel</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">van haar eigen zachte dwang</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">zoek ik het pad van wedergeboorte</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">waarop mijn tweelingzusje me </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">al weifelend voor ging</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br /></div>
Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-72300293714328331172012-06-15T11:37:00.000-07:002012-06-15T11:37:10.008-07:00Dankwoord aan de gewaardeerde aandeelhoud(st)er<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Beste Aandeelhoud(st)er,<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600"
o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f"
stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0000_s1026" type="#_x0000_t75" style='position:absolute;
margin-left:-9pt;margin-top:4pt;width:260.2pt;height:342.2pt;z-index:-1'
wrapcoords="-62 0 -62 21553 21600 21553 21600 0 -62 0">
<v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\Mounia\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg"
o:title="bedankje"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzFthC-HxRCNqIM23oEDRgvrC7xcfmw9m9GaLRCPtgBCIVCGidU_y0_qs2oASj-1804qV8NrQYoaYz-KPLHjFWR1ec_cubYMg39egPFYRDpVlGZIMrnMf-AyGyDNB6uY9B6U1tP0m-aHg/s1600/Yes.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzFthC-HxRCNqIM23oEDRgvrC7xcfmw9m9GaLRCPtgBCIVCGidU_y0_qs2oASj-1804qV8NrQYoaYz-KPLHjFWR1ec_cubYMg39egPFYRDpVlGZIMrnMf-AyGyDNB6uY9B6U1tP0m-aHg/s400/Yes.jpeg" width="300" /></a><!--[endif]--><span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Zoals je wellicht niet ontgaan is, heeft ‘Benauwd’ in
een mum van tijd alle aandelen verkocht. Een opmerkelijke prestatie, die
dankzij jouw hulp tot stand is gekomen. Het eerste doel is daarmee behaald, en
niet bepaald het makkelijkste doel. Dat bleek gaandeweg maar weer. Ik ben je er
ontzettend dankbaar voor. Vaak ben ik spammer genoemd, ook is er geklaagd en
gejammerd omdat ik vaak bleef aandringen met mijn verhaal, maar kijk nou toch
wat een mooi en fantastisch boek er op de markt gaat verschijnen! En dit is nog
maar het begin, een avontuur dat gezamelijk beleefd wordt, door alle 126
aandeelhouders, inclusief deze beginnende auteur die zijn eerste onzekere
schreden zet, richting serieus genomen schrijversschap. Dat dat er gaat komen,
staat natuurlijk vast...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">En nu dus op naar de
volgende stap. Niet meer achterom kijken, maar vooruit, net als bij het voetbal
morgen, en maar hopen dat Nederland wint. ‘Benauwd’ wil ook winnen, in de
boekhandel, met zoveel mogelijk verkochte exemplaren. Het is duidelijk dat ik
er vol in geloof. Vanavond nog heb ik de laatste puntjes op de i gezet, en mijn
manuscript verstuurd naar Tenpages. Daar wordt het vervolgens door hun
uitgeefmanager beoordeeld op kwaliteit, dus ik ben benieuwd naar het resultaat!
Aan mijn eigen inzet zal het zeker niet liggen, en naar wat ik gezien heb, van
jullie, als aandeelhouders, ook niet. Dus duimen maar. Ik zal je uiteraard op
de hoogte houden omtrent alle ontwikkelingen. Ook ben ik van plan mijn blog
up-to-date te houden en tevens aan te vullen met nieuwe anekdotes, korte
verhalen en gedachtestromen, ga ik een Facebook pagina openen voor ‘Benauwd’ en
stevig nadenken over een geslaagd Marketingplan voor de uiteindelijke verkoop
van mijn bestseller!! Je input is bij dezen altijd welkom! Schrijf me, bel me,
vertel me je gedachten....<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Nog even wat over mezelf:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Ik ben 39 jaar oud,
en heb twee kinderen, werk ruim tien jaar voor het Europees Octrooibureau in
Rijswijk en sport heel veel. Ik ben dol op talen en een van mijn liefste
hobby’s is het tijdelijk wonen en werken in een land, om zodoende de taal en
cultuur op te snuiven. Zo heb ik twee keer in Italië gewoond, gewerkt en
gestudeerd, en heb als gevolg mijn onstuitbare passie voor pasta’s en rode
wijnen ontdekt. Als kind heb ik drie jaar in Schotland gewoond, ik was toen zes
jaar oud, en moest een uniform aan naar school. Ik heb binnen drie weken de
Engelse taal geleerd, maar echter niet de bijbehorende discpline. Mijn vader
klaagt nog steeds dat ik vroeger geen moer uitvoerde in huis. Ach, zo hebben we
allemaal wat. Ik heb ondertussen wel even een topper van een roman geschreven,
gewoon tijdens mijn full-time baan, vrouw en kind, met een pasgeboren baby er
nog bij. Zeg nou zelf, dat is toch iets om trots op te zijn, toch? Ik zal op
mijn blog nog meer aanvullende informatie over mijn achtergrond schrijven,
zodat jullie goed de persoon achter de schrijver leren kennen, net zoals ik
jullie graag zou willen leren kennen. Tot bij de boekpresentatie dus...!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Fijne avond, beste
zeer gewaardeerde aandeelhoud(st)er, en wie weet tot snel<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Hartelijke groet <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 10.0pt;">Alexander Sascha
Oppenberg (géén pseudoniem) – e-mail: <st1:personname w:st="on">namelessas@gmail.com</st1:personname><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-52497093568935522522012-06-07T23:51:00.000-07:002012-06-07T23:53:28.978-07:00Nog 131 aandelen - Wie maakt me los?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
De laatste loodjes wegen het zwaarst, zegt men in de volksmond. Ik vind van niet, althans, niet deze keer. De laatste paar dagen leun ik achterover -bij wijze van spreken, ik werk immers op kantoor- en zie hoe de teller van de aandelen zich telkens verplaatst in mijn voordeel. Ga direct naar start, u hoeft niet naar de gevangenis en u ontvangt van de bank 20.000 Euro. Monopolie voor beginners, maar dan in het echt, behalve die 20.000 Euro dan. Dat is voor later, veel later of nooit natuurlijk. Deze laatste zin zou mijn oma weer witheet maken, aangezien zij altijd 'zeg nooit nooit' verkondigde, tot in haar laatste levensdagen, wat haar overigens geen windeieren heeft gelegd. Goed, ik dwaal af, zoals het een echte Waterman betaamt. Dit zijn gewoon regelrechte vrijdagochtend gedachten, direct neergetypt en niet gewist. Ik ben een schrijver die gewoon keurig zijn eigen gedachtestroom volgt, zonder onderbrekingen en later de tekst nog eens terugleest, soms met het schaamrood op de kaken, en dan is het al te laat. Dit is uiteraard niet het geval met 'Benauwd'. Ik heb er drie jaar non-stop aan gewerkt en het resultaat mag er zijn, vind ik zelf. En laat dat nou net bevestigd zijn door vele trouwe bezoekers van Tenpages.com. Ik ben er oprecht dankbaar om, hetgeen ik weer kenbaar probeer te maken, of via mijn blog of via dankmails die ik tussen de bedrijven door uitstuur. En elk woord ervan is gemeend, gekopieerd of niet. Het is immers ook een gezamelijke prestatie, ook als straks mijn boek in de winkels ligt.<br />
<br />
Nog maar <b>131</b> aandelen te gaan, met het EK en het weekeinde voor de deur. Misschien is het vanavond al feest. Misschien volgende week pas, wanneer we ook van Duitsland winnen. In ieder geval zal de Champagne rijkelijk vloeien met de namen van de aandeelhouders op mijn lippen, en een glimlach die vast en zeker voor mij bedoeld is (zie laatste zin H1 'Benauwd')<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkd2yQO5eruPU9q_NLROSBLEKjys2sWye7YB0GuPKcHhZ6VRRdXvJ9-z3GtKSS9FaOn-b34Hli8hJRDneqtTAA78kfSKiLJa8dU6zk_84XfSLnO6n5sMZuaxepF6jTgTsibxbHPrsyVpc/s1600/laatste+loodjes.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkd2yQO5eruPU9q_NLROSBLEKjys2sWye7YB0GuPKcHhZ6VRRdXvJ9-z3GtKSS9FaOn-b34Hli8hJRDneqtTAA78kfSKiLJa8dU6zk_84XfSLnO6n5sMZuaxepF6jTgTsibxbHPrsyVpc/s320/laatste+loodjes.JPG" width="213" /></a> de laatste loodjes...</div>
<br /></div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-57200493662175841572012-06-03T09:21:00.000-07:002012-06-03T09:21:47.567-07:00fragment H23 'Benauwd'<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="font-size: 14pt;">Even voorstellen:
Paul van Schaik<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Naam: Paul
van Schaik<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Tijdelijk
Woonadres: Lippe Biesterfeldweg
58, Den Haag (Loosduinen)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Getrouwd: Met Lisa van
Schaik (leeft gescheiden)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Kinderen: Geen (dochter
Justina- overleden)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Geboren: 12 Februari, 1977<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Sterrenbeeld: Waterman<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Houdt
van: Vrouwen,
boksen & schrijven <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Heeft
een hekel aan: Trage mensen
& Ernst (Hoofd Account Manager)<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<br />
<i><br /></i><br />
<i>Inleiding</i><br />
<i><br /></i><br />
<i>Paul van Schaik verliest door zijn eigen nalatigheid zijn dochter. Ze verdrinkt in de sloot voor hun huis terwijl hij in de tuin ligt te slapen. Dit verdriet levert hem een levensgroot trauma op, dat hem terugwerpt op zichzelf en zijn verleden. Hij belandt bij een psychologe die hem na een aantal sessies voorstelt om eens regressietherapie te proberen. De therapeute, haar collega Kim, voert Paul onder hypnose terug naar dat ene verschrikkelijke moment, zodat hij het kan herbeleven en op die manier verwerken. Buiten tijd en ruimte ziet hij zichzelf liggen op het terras, terwijl zijn dochter, op dat moment nog levend en wel, in haar badje aan het spelen is...</i><br />
<i><br /></i><br />
<i>Aanwezig in de praktijkruimte van de psychologe:</i><br />
<i>Kim van Egmond - regressietherapeute</i><br />
<i>Sabine Kramer - psycholoog (Drs. S. Kramer)</i><br />
<i>Paul van Schaik</i><br />
<br />
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="NL">(Fragment
H23)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<b><span lang="NL">Voorburg, Herenstraat 16<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<b><span lang="NL">Donderdag, 02 December 2010</span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span lang="NL">(Paul van Schaik)<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span lang="NL">onder hypnose tijdens regressietherapie</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wanneer ik mijn ogen open doe, zie ik een man
zitten op mijn terras. Ik kijk mee, van bovenaf. Mijn hart begint luid te
bonzen, omdat ik dondersgoed weet wat er staat te gebeuren. De zon schijnt. Het
opblaasbadje ligt voor me. Justina zit heerlijk te spetteren in het water. De
man houdt het opengeslagen boek in zijn rechterhand. Hij schuift zijn stretcher
iets verder weg, naar de schaduw toe. De telefoon gaat. Het is Lisa.<br />
‘Jáááááááhhhh,
schat, het is toch ook mijn dochter,' hoor ik hem geïrriteerd zeggen. Hij komt
met twee flesjes bier teruglopen van de koelkast en nestelt zich languit op
zijn ligbed. Ik zie hem nog even zwaaien naar Justina, die met vrolijke
gebaartjes terugzwaait.<br />
'Ik hou van je, liefje,' zegt hij met een vertederde
glimlach. Mijn mond beweegt automatisch mee met de woorden. Ik spreek ze
zachtjes uit. Tegelijk met de man. Ik begin het zwaar benauwd te krijgen. Het
is net of ik alleen nog maar kan uitademen, maar geen enkele lucht meer
binnenkrijg. Ik roep naar Kim dat ze me terug moet halen uit deze waanzinnige
toestand. Geen antwoord. Ik roep naar Bettina. Misschien dat zij me kan helpen.
Niets. Enkel het geluid van kwakende kikkers en riet dat ritselt in de wind.
Zenuwachtig richt ik me tot de man op de stretcher.</div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">'Paul!' schreeuw ik. 'Word wakker, man! Paul,
alsjeblieft!' Het begint warmer te worden. Weldra zal hij inslapen. Het mag
niet gebeuren. Ik gil nog eens. Dan schiet ik naar voren en haal zo hard uit
als ik maar kan. Ik schiet dwars door hem heen en val languit op de grond. De
man z'n hoofd valt rustig opzij. Hij begint te snurken. Ik richt me op en zie
Justina in haar lichtgroene badpakje waggelen in de richting van de waterkant.
Ik begin te huilen, te krijsen van onmacht. Ik tijger naar voren, op handen en
knieën, tot ik voor het meisje kom. Ze blijft staan, om aandachtig te
luisteren. Voorzichtig beweegt ze haar handje naar voren. Ik voel het over mijn
gezicht glijden. Ze glimlacht terwijl ze mijn tranen wegveegt. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">'Het is oké, papa,' fluistert ze zacht. ‘Voel
je niet schuldig. Wees maar lief voor mama.’ Ik verstijf over mijn hele
lichaam. Ze kan me zien, denk ik verrukt. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">'Mijn dochter kan me zien!' Het laatste roep
ik met overslaande stem, zo hard, dat het gekwaak van de kikkers direct
verstomt. Ik kijk Justina nog eens aan, maar ze lijkt me al niet meer te zien.
Ze wandelt langs me heen naar de sloot. Ik draai me om en probeer haar te
grijpen. Ik grijp in de lucht. De langverwachte plons blijft niet lang uit. Het
lichaampje verdwijnt onder water. Ik slaak een ijselijke kreet. Ik aarzel geen
moment en spring haar achterna, het water in. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Alles gaat nu in een stroomversnelling. Ik hap
naar lucht terwijl ik naar de bodem zak. Even lukt het me om boven te komen. Ik
zoek de stretcher, maar zie hem niet. Ik probeer om hulp te roepen, maar ben te
zwak. Ik krijg ook nog eens een grote slok water binnen. Ik hoest, hap opnieuw
naar adem. Mijn lichaam begint zwaar te worden. Na een korte strijd besef ik
dat verder verzet zinloos is. Ik stem in met mijn onontkoombare lot en laat
gebeuren wat gebeuren moet. Het wordt heel erg benauwd. Heel even maar. Dan
wordt alles licht en prettig. Ik voel me bevrijd. Heel vredig. In een flits zie
ik sterrenconstellaties, zwarte gaten en planeten voorbij komen. Er tussenin
een kleine stip: onze aarde. Ik zie rijen boeken op planken van oude,
onontdekte bibliotheken. Ik zie aardbewoners in ruimteschepen, ik zie
aardbewoners in holen en grotten. Ineens wordt alles duidelijk. Ineens snap ik
wat er bedoeld wordt met het heelal, met kennis, cijfers, logica en het leven
zelf. Ik ben dankbaar, ongelofelijk dankbaar. </span><span lang="NL" style="font-family: Arial; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-54328209020918147182012-06-03T09:06:00.001-07:002012-06-03T09:06:40.246-07:00Fragment H24 'Benauwd'<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="font-size: 14pt;">Even kort
voorstellen: <span class="apple-converted-space"> </span>Angela
Sandtnerova</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Naam: <span class="apple-converted-space"> </span>
Angela Sandtnerova</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Woonadres:<span class="apple-converted-space"> </span>
Verschillende
adressen</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Getrouwd: <span class="apple-converted-space"> Gescheiden</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL"> Kinderen:
Lia
Sandtnerova - 4 jaar oud</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Geboren:
2 November, 1983</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Sterrenbeeld:
Schorpioen</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Houdt van:
Paul, Calvados & verre reizen</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Heeft een hekel aan: Teveel om op te noemen</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<i><span lang="NL">Korte inleiding<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<i><span lang="NL">Paul is uitgenodigd door zijn broer Robin en zijn
vriendin Marsha om wat te gaan eten. Ze hebben Deborah meegenomen, een vriendin
van het stel, in een poging haar aan Paul te koppelen. Het etentje wordt echter
abrupt verstoord door de komst van Angela...<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">Aanwezig in
restaurant:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">Robin van Schaik –
broer van Paul<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">Marscha – vriendin
van Robin<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">Deborah – blind
date van Paul & vriendin van Marscha<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">Personeel van
‘Peach Garden’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">(fragment) H24<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<b><span lang="NL">Den Haag, Chinees Restaurant ‘Peach Garden’<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Zaterdag, 04 December 2010</span><span lang="NL"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span lang="NL">(Paul van schaik)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Gapend kijk ik op mijn horloge, en naar de
uitgang. Het is nog niet eens negen uur. Vol tegenzin ga ik akkoord met het
verplichte rondje koffie. Ik reik Deborah net een sigaret aan, wanneer de deur
van de eetzaal met een klap open vliegt. Ik schiet onmiddellijk in de houding, mijn
aansteker krachtig in mijn handen geklemd. Het is Angela die schuimbekkend van
woede op me af komt stormen. Ze houdt de brief in haar hand, die ik op haar
nachtkastje heb achtergelaten. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Angela, wat een verrassing, leuk je weer te
zien. Mag ik je voorstellen aan Deborah, Robin en Marsha?’ probeer ik, voordat
ze ons bereikt.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Vuile hufter die je d’r bent. Het gore lef.’
Ze gooit de brief in mijn gezicht.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Tafel voor één persoon?’ De knappe
eigenaresse staat er weer met haar bestelterminal. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Ze heeft haar haren opgestoken, waardoor haar
hals goed zichtbaar is. Gek, dat ik me daar op dit moment door laat afleiden.
Of eigenlijk niet.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Sodemieter op!’ De stem van Angela is door het hele restaurant te horen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Pardon, mevrouw?’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘So-de-miet-er op!’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Rustig maar. Vertel eens wat er aan de hand
is.’ Robin staat op en gebaart naar Angela dat ze moet gaan zitten. Hij krijgt
direct mijn bier in zijn gezicht. Druipend blaast hij de aftocht. Marsha volgt
hem zo snel als ze kan inde richting van het toilet, zodat alleen ik en Deborah
overblijven. Deborah wringt onbedoeld haar mollige lichaam tussen ons in, maar
wordt hardhandig weggeduwd. Vervolgens staar ik in een paar koude ogen. We
komen letterlijk neus tegen neus te staan.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Wie denk je wel dat je bent,’ sist ze. Alles
in haar houding is dreigend. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Eerst loop je, zonder wat te zeggen, mijn
huis uit en verdwijnt met de noorderzon. Voordat ik boe of bah kan zeggen.
Daarna vind ik een zingende Meike onder de douche. Blijkt helemaal afgeneukt te
zijn, zo vertelt ze me trots. In mijn bed, nota bene. En als dat nog niet erg
genoeg is, ligt er een lullig briefje op mijn nachtkastje, waarin me verteld
wordt dat het maar beter is om elkaar niet meer te zien! Hoe durf je, vies
varken dat je d’r bent!’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Ik wilde je de brief persoonlijk geven...’
stamel ik, meer van mijn stuk gebracht dan ik wil toegeven. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Persoonlijk géven? Dan moest je eerst over Meike
heen zeker? Die lag zeker in de weg met haar gespreide benen?’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Het was laat, Angela. Ik kwam je opzoeken en
toen kreeg ik onderweg een auto-ongeluk. Ik zweer het je, het is de waarheid.’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Een auto-ongeluk? Wacht maar, mannetje. Je
weet niet half wat ongeluk is.’ Ze grist een mes van tafel en zet de punt tegen
mijn keel. Ik durf me niet te bewegen, want ik weet waartoe ze in staat is. Ik voel hoe ze er licht mee in mijn
huid prikt. Als dit zo doorgaat, snijdt ze me nog, schiet het door me heen.
Bloed op mijn hagelwitte overhemd, dat krijg ik er nooit meer uit. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Angela, laat me een en ander uitleggen,’
probeer ik op andere toon, terwijl ik mijn handen langzaam omhoog breng.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Ik weet dat het plaatje lullig overkomt, maar
leg in ieder geval dat verdomde mes neer.’</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Ik zou je ballen eraf moeten snijden, Paul,
en ze moeten voeren aan die bebrilde, dikke teef van je.’ Ze draait zich fel om
naar Deborah. Haar aandacht voor mij verslapt, zodat ze het mes loslaat. Ik
stap achteruit en wrijf als vanzelf over de plek in mijn hals. Ik zie hoe Robin en Marsha
vanaf veilige afstand staan toe te kijken. De eigenaresse staat ondertussen
driftig met de zojuist gearriveerde kok, een beer van een vent met een hangsnor
zoals je alleen in Bruce Lee films ziet, te discussiëren, over wat ze moeten
doen. Zo te zien, hebben ze nog geen flauw idee.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Angela, liefje,’ probeer ik beheerst, nu ik
weet dat het ergste gevaar geweken is. Ze laat me niet uitspreken en geeft me zowaar een klap in mijn gezicht. Mijn bovenlip begint spontaan te gloeien, maar ik besluit ondanks mijn gevoelens van vernedering niets
terug te doen; ik ben veel te bang dat de hele boel
dan echt uit de hand loopt. Deborah
voelt zich ondertussen zodanig bedreigd door Angela, dat ze probeert weg te
lopen, precies zoals Robin en Marsha hebben gedaan. Ze komt echter niet ver.
Met een stevige greep pakt Angela het arme meisje bij haar haren en duwt haar
met haar gezicht in een bord met Foe Yong Hai. Met bril en al verdwijnt ze in
de tomatensaus. Angela, nog steeds buiten zinnen, richt zich ondertussen tot
mij.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Ik spreek jou nog wel, Paul. Denk maar niet
dat jij de regels kunt bepalen. Ik beslis wel of, en wanneer het over is tussen
ons,’ blaft ze hijgend. ‘Ik weet trouwens waar je woont. Wij zijn nog niet
klaar, hoor je me? Na afloop zul je wensen dat je me nooit ontmoet had.’ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Ze kijkt me nog één keer vol verachting aan,
met eenzelfde blik als Megan, het meisje uit ‘The Exorcist’ voordat ze in vol ornaat op het
kleed plast. Dan laat Angela los. Deborah valt naar achteren, grijpt
vertwijfeld om zich heen en barst onder een tafel in snikken uit. Haar hoofd is rood aangelopen en zit onder het ei en lange slierten taugé.</span></div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-17890894117163890252012-06-03T06:29:00.000-07:002012-06-03T06:34:18.829-07:00De Audio-opname<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Langzaam werd het drukker op de weg. Nog een half uur te gaan, en dan was ik in Hilversum. De audio-opnames zouden om half negen beginnen, en binnen twee uur afgerond moeten zijn. Koffie en water hoefde ik niet mee te brengen, dat hadden ze daar wel. Weer een zorg minder, schoot het door me heen, terwijl ik over de rotonde scheurde. Had ik bijna mijn eigen thermofles meegenomen. Of maakten ze nu gewoon een geintje, en was het vanzelfsprekend dat er koffie en water voorhanden zou zijn? Door de zenuwen kon ik niet meer helder denken, en schakelde terug in zijn eerste versnelling, waardoor de motor luidkeels begon te brullen dat het nu wel genoeg was met dat geklungel. Doorrijden, want er moest worden ingesproken, en de wereld draait niet voor niets door, als je de woorden van Mathijs moet geloven.<br />
<br />
'Studio 6, daar moet je zijn,' had Marcel gezegd, 'Gewoon in de Intercom aangeven, dan gaan de slagbomen vanzelf open.'<br />
'Waar kan ik parkeren?'<br />
'Zo'n beetje overal op het terrein.'<br />
'Hoe weet ik dat ik op het juiste terrein ben?'<br />
'Als er Studio 6 staat, en als de slagbomen open gaan.'<br />
<br />
Zucht. Het moest allemaal niet gekker worden. Ik had een lange, hele lange dag gehad, en was eigenlijk al aan het einde van mijn latijn. Bovendien had ik geen tijd gehad om te eten, en de Snickers was al halverwege de rit uitgewerkt, zodat mijn dodelijk vermoeide lichaam schreeuwde om suiker.<br />
<br />
Twee uur later zit ik weer in mijn auto. Marcel heeft me zojuist uitgelegd dat ik beter meteen links kan afslaan na de stoplichten, zodat ik via Weesp via de A9 richting Utrecht kan. Dan hoef ik niet weer door het nauwe centrum van Bussum en Naarden te rijden, hoe pitoresk deze dorpjes er ook bij liggen. De audio-opnames gingen goed, ondanks de nodige haperingen en re-takes. Ik had drie kwartier nodig om een opname van 33 minuten erop te krijgen. Niet slecht, voor een beginneling, dacht ik zo. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen, na het terugluisteren van de tape, dat het wellicht voor volgende deelnemers een beter idee zou zijn om er een professionele acteur of toneelspeler op te zetten. Iemand met ervaring en voldoende gevoel voor dramatiek, die de tijd neemt om er binnen een uur een meesterwerk van te maken. Ik bedoel, een audio-opname is leuk, en dient als goed instrument voor de promotie van mijn boek, maar zou stiekem nog veel effectiever zijn, als Robert De Niro de stem zou doen van Paul van Schaik, Halle Berry de stem van Lisa, en Sharon Stone -femme fatale van 'Basic Instinct'- de stem van Drs. S. Kramer tijdens de sessie bij de psychologe in H4. Moet je je voorstellen, bij het voorlezen van de eerste zin al:<br />
<br />
'We lopen door de uitgestrekte bossen, mijn vader en ik...' Robert fronst even, aait over zijn kin, en glimlacht naar me door het glas van Studio 6, terwijl Sharon al bukkend de koffie inschenkt en vraagt of ik het naar mijn zin heb, en of ik na de opnames nog even wat met de dames wil gaan drinken...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-51492655916710967952012-05-28T06:37:00.000-07:002012-05-28T06:37:03.299-07:00Zout noch zoet<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>zondag, 27 Mei</b><br />
<b>Pathé, De Kuip - Rotterdam</b><br />
<b>half twee 's middags</b><br />
<br />
Ik zit vandaag in de bioscoop. Ja, je hebt het goed gehoord, ik zit in de bioscoop terwijl het buiten heet is. Aangenaam heet. De mussen vallen letterlijk van de daken, kwetterend dat het eens tijd werd, terwijl ik binnen drie XL popcorn zoet bestel. Ik had vorige week mijn dochter en mijn nichtjes beloofd dat ik ze een dagje zou meenemen. Vandaag dus. Daar sta ik dan in De Kuip, na talloze mislukte pogingen deze bende van drie op andere gedachten te brengen, met het zweet op mijn rug. Ik kijk naar buiten naar die heerlijke warme zonnestralen op het dak van mijn auto. Een rijdende sauna voor de terugweg, als laatste tergende traktatie. En met mijn aandelen is het ook al niets: alles lijkt virtueel verdampt. Logisch, want iedereen met een beetje gezond verstand zit met zijn gat op het strand. En de laptop, die blijft thuis met de klep dicht.<br />
<br />
'Pap, mogen we ook chocochips erbij?'<br />
'Ja ja!' roepen mijn nichtjes.<br />
'Waarom?'<br />
'Omdat de combinatie van zout en chocolade zo lekker is.'<br />
'Ja, ja!' roepen mijn nichtjes opnieuw.<br />
'Maar jullie hebben toch zoete popcorn...'<br />
'Weet we, maar dat is net zo lekker...'<br />
<br />
Kinderlogica, er is niet van te winnen, en van onschuldige kinderogen al helemaal niet. Laat staan zes op een rij die me dreigend aankijken. Naarmate we verder de hal inlopen, met de kaartjes van zaal 1 op zak, des te koeler wordt het. Eindelijk, de zon en het strand raken langzaam in de vergetelheid. Ik kan ook weer helder denken, en denk dus meteen aan mijn aandelen: bijna op de 1000, maar nog net niet. Even neem ik in overweging om een reclamevliegtuigje op te laten stijgen, en denk onmiddellijk aan een passende tekst:<br />
<br />
Aandelen in 'Benauwd' voor de prijs van een Cornetto<br />
<br />
of:<br />
<br />
'Benauwd' vandaag hè? Nu op Tenpages.com<br />
<br />
De kosten voor een vlucht met een reclamevliegtuigje zijn 350 Euro voor een uur. De piloot vliegt minstens twee keer langs de gehele Nederlandse kust en terug, en misschien ook wel langs de Duitse.<br />
<br />
'Bedrängt' heute, nicht? Jetzt auf Tenpages.com<br />
<br />
Klinkt helemaal niet slecht. Zeker als je nagaat dat een dagje in de bioscoop bij elkaar, ook al gauw 80 Euro kost. Kaartjes, verplichte versnaperingen, benzine, ijsjes voor onderweg en de Burgerking na afloop. Nog 270 Euro bijleggen en ik ben er. Succes gergarandeerd, met massa's onwetende badgasten als doelwit. Binnen no-time in solovlucht voorbij de 1000 aandelen, terwijl ik binnen zit te genieten van Tony 10, een kinderfilm geschikt voor 6 jaar en ouder. Ik denk dat ik toch maar even dat telefoontje ga plegen.<br />
<br />
<br /></div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-70814723975890378242012-05-23T08:09:00.000-07:002012-05-28T05:21:48.640-07:00Tenpages.com, het toverconcept in tijden van crisis<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">TENPAGES.COM,
HET TOVERCONCEPT IN TIJDEN VAN CRISIS<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><b>Het lijkt eindelijk gedaan met de traditionele
uitgevers</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><br /></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL"><b>Sinds kort is er het Tenpages concept. Je kunt op Internet de eerste tien
bladzijden van je eigen manuscript plaatsen, marketing voeren en klanten
werven. Het is het eenvoudige antwoord op het hooghartige wanbeleid van de
traditionele uitgever, die je vaak maanden laat wachten, alvorens je manuscript
elegant door te verwijzen naar de prullenbak. </b><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL"><br /></span></div>
<div style="background: white;">
<b><span lang="NL">Na een paar maanden de
prullenbak<o:p></o:p></span></b></div>
<div style="background: white;">
<b><span lang="NL"><br /></span></b></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL" style="background-color: white; color: #3c3c3c; font-family: Arial; font-size: 9pt;">Geduld is het
vermogen om lang te kunnen wachten zonder boos te worden – Anne Samuels<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL" style="background-color: white; color: #3c3c3c; font-family: Arial; font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL">Het is geen geheim dat wanneer je je manuscript, na jaren werk, opstuurt
naar een uitgever, je bij voorbaat al kan verwachten dat je hem terugkrijgt.
Een vaak ongeopende envelope, na maanden met smart te hebben gewacht, met
‘return-to-sender’ erop, en dan alleen als je bereid bent geweest de
portokosten te betalen. Zo niet, dan linea recta de prullenbak, die haast de grootte moet hebben van een container. Mocht je wonder boven wonder toch een brief krijgen, dan
bevat deze vaak niet meer dan de volgende tekst: <o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL">‘Helaas past jouw manuscript niet in ons genre. We wensen je veel succes.’<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white;">
<span lang="NL">Logisch dat er een tegenwicht moest komen, en die is er nu: tenpages.com.</span></div>
<div style="background: white;">
<b><span lang="NL"><br /></span></b></div>
<div style="background: white;">
<b><span lang="NL">Word je eigen uitgever<o:p></o:p></span></b></div>
<div style="background: white;">
<b><span lang="NL"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Het concept van Tenpages is simpel, maar zeer
effectief. Je plaatst de eerste tien bladzijden van je manuscript online, en
maakt je eigen profiel aan. Vervolgens krijg je vier maanden de tijd om 2000
aandelen aan de man te brengen, en moet je ervoor zorgen dat dat bij minimaal
100 verschillende aandeelhouders gebeurt. Dat kan je buurman zijn, die een
aandeel neemt, maar dat kunnen ook groot-investeerders zijn, die aandelen kopen
als een veilige belegging. Ze denken daarbij mee met de marketing, en hebben
oprecht interesse in de inhoud van je manuscript. Als het je niet lukt om de
eindstreep te halen, dan worden vier euro van de vijf teruggestort op je
rekening (een aandeel kost vijf euro) Een win-win situatie dus, en geen
traditionele uitgever die er meer aan te pas komt om van tevoren eisen te
stellen, en zo goed als zeker je boek af te wijzen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">‘Benauwd’
van Sascha Oppenberg</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Sascha Oppenberg is zo’n beginnend auteur. Hij
stuurde zijn manuscript ‘Benauwd’, een verhaal over een vader die op tragische
wijze zijn dochter verliest, naar diverse uitgevers rond de Amsterdamse
Grachtengordel. Vervolgens moest hij drie tot vijf maanden wachten, waarna hij
prompt afgewezen werd. In de meeste gevallen werd de envolope ongeopend weer
teruggestuurd, en dan alleen omdat hij van tevoren had aangegeven het poststuk
weer terug te willen ontvangen. Het was duidelijk dat er niet of nauwelijks
naar gekeken was, terwijl hij toch overtuigd was van de kwaliteit van zijn
werk. Tenpages lijkt dat wel, althans de vele bezoekers die deze site trekt. Na
een maand op de site, heeft Sascha Oppenberg al ruim 560 aandelen verkocht, en
vele positieve reacties ontvangen alsook een recensie. Bovendien is ‘Benauwd’ na de
eerste week al gebombardeerd tot redactietip, een teken dat niet alleen de leek
er vertrouwen in heeft, maar ook de kenner. Tijden veranderen dus, concepten
ook. Het lijkt langzaamaan duidelijk te worden dat de tradionele uitgevers
zullen moeten buigen door met hun tijd mee te gaan, of barsten. Kortom, het
lijkt eindelijk gedaan met de traditionele uitgevers.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
link naar artikel:</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://www.deweekkrant.nl/artikel/2012/mei/23/tenpages.com_het_toverconcept_in_tijden_van_crisi">http://www.deweekkrant.nl/artikel/2012/mei/23/tenpages.com_het_toverconcept_in_tijden_van_crisi</a>
</div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-34097966928680984522012-05-18T07:30:00.000-07:002012-05-18T07:30:19.427-07:00Steun uit onverwachte hoek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik zit vier dagen in Belgie, in het huis van mijn vader. Hij is zelf op vakantie naar Portugal. Ik had dus het rijk alleen voor mij en mijn gezin. Lekker met z'n allen opeengepakt in een grote villa, met toegangshek en een tuin rondom. Het plan was om heel even het Tenpages concept uit mijn hoofd te zetten, en met mijn luie kont op een stretcher te liggen op het terras. Er moesten natuurlijk wel eerst boodschappen gedaan worden, en dus liet ik de computer voor wat ze was (Ja, ik zat alweer achter de computer. Geloof me, ik eet en slaap voor dat ding) en ging naar buiten, stapte in de auto en reed weg. Toen ik later die middag terugkwam, zag ik via mijn Gmail dat ik een berichtje had gekregen van ene Sascha13. Het was een naam die me erg bekend in de oren klonk, en ik kon het naar mijn weten onmogelijk zelf geweest zijn. Desondanks twijfelde ik, en opende het bericht om er zeker van te zijn dat een maand promotie me niet al van lotjegetikt hadden gemaakt. En toen stond er dit:<br />
<br />
<strong>Lieve papa,je bent nu even naar de supermarkt en hier is een bericht voor je:lk vind het heel leuk dat je een boek schrijft !!! Je hebt me geinspereerd om ook later schrijver te worden en ik vind het heel spannend dat je durft zoiets groots te doen.ik wil nog even zeggen dat ik veel van je hou en je de beste vader van de wereld bent.Veel geluk en kusjes,je dochter (Aya)</strong><br />
<br />
<br />
Je kunt begrijpen dat een vaderhart op zo'n moment wel erg snel smelt. Ik voelde me als een ijsbeer, die na een lange tocht door het water, en op sterven na dood, volkomen uitgeput, eindelijk die ijsschots ziet, en dan in de vorm van een gigantisch hart. Daarop staat dan dat kleine ijsbeertje, van tien jaar oud, een meisje in de vorm van mijn dochter, die zo onverwacht haar liefdevolle boodschap uitzendt, dat ik me de gelukkigste man op aarde voel. En dat gebeurt niet vaak, geloof me, al heb ik veel, erg veel om dankbaar voor te zijn. Het brengt me in een adem terug naar de essentie van het zijn, die vloeibare, transcendente vorm van het bestaan. Die blik in de ogen van mijn nageslacht, dezelfde spottende grijns, de flair, en dan ontdek je stukje bij beetje het talent in haar vingers. En ik hoop vurig dat zij ooit de schrijverspen met succes oppakt en me mijlenver voorbijstreeft, waardoor ik ooit, jaren verder, eindig in een dankwoord op de achterflap van een bestseller. Niet door mij geschreven, maar door mijn dochter. Zodat haar naam voortleeft, een naam waar ik sowieso al trots op ben, no matter what. Immers, een vader is zijn kind, en een kind haar vader.<br />
Aya, ik hou van je<br />
<br />
<br />
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-50905216276433200002012-05-14T13:26:00.000-07:002012-05-14T13:26:45.314-07:00Interview maandag 14 Mei 2012<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">INTERVIEW met Sascha Oppenberg<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">auteur van ‘BENAUWD’ op
www.Tenpages.com - Maandag 14 Mei 2012<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Door Reda Aitihda – Freelance
Journalist<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1zU0Yw3lsMAIH2MS-odgQitH334zdoPU9WwpMHzKmbS-K6pKcSC-CarQnv0X9GTiOFikHWYrcze6-dzLNBg4viDbzb5Rii3Akxi4hPz3UTNIKwwJJSh31d0-sH2gDgQFf-sJ4bgfR50Q/s1600/fotosas.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1zU0Yw3lsMAIH2MS-odgQitH334zdoPU9WwpMHzKmbS-K6pKcSC-CarQnv0X9GTiOFikHWYrcze6-dzLNBg4viDbzb5Rii3Akxi4hPz3UTNIKwwJJSh31d0-sH2gDgQFf-sJ4bgfR50Q/s400/fotosas.JPG" width="300" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Hoe ben je op het idee gekomen om dit
boek te schrijven? <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600"
o:spt="75" o:preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f"
stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter"/>
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"/>
<v:f eqn="sum @0 1 0"/>
<v:f eqn="sum 0 0 @1"/>
<v:f eqn="prod @2 1 2"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @0 0 1"/>
<v:f eqn="prod @6 1 2"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"/>
<v:f eqn="sum @8 21600 0"/>
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"/>
<v:f eqn="sum @10 21600 0"/>
</v:formulas>
<v:path o:extrusionok="f" gradientshapeok="t" o:connecttype="rect"/>
<o:lock v:ext="edit" aspectratio="t"/>
</v:shapetype><v:shape id="_x0000_s1026" type="#_x0000_t75" style='position:absolute;
margin-left:252pt;margin-top:12pt;width:208.5pt;height:278.2pt;z-index:-2'
wrapcoords="-78 0 -78 21542 21600 21542 21600 0 -78 0">
<v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\Mounia\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_image001.jpg"
o:title="fotosas"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Ik
wilde een roman schrijven, een psychologische thriller eigenlijk, met een
diepere laag erin verwerkt. Dat wil zeggen, een spiritueel element, wat toch
deel uitmaakt van het leven, maar waarover naar mijn mening te weinig gesproken
wordt. Het hoofdpersonage Paul van Schaik, raakt aan lager wal, door het
verlies van zowel zijn dochter als zijn vader, en krijgt op een gegeven moment
contact met zijn overleden tweelingzus Bettina. Die tracht hem te behoeden
verder af te glijden naar een fatale afloop. Ook ondergaat Paul
regressietherapie teneinde zijn trauma’s te verwerken, wat uitvoerig beschreven
wordt in mijn roman. Zelf heb ik twee bijna-doodervaringen gehad in mijn leven,
die voor mij alles veranderd hebben. Het heeft diepere betekenis aan mijn
bestaan gegeven, en dat wil ik meegeven aan de lezer, vandaar het idee voor
deze roman. Het is dan ook deels autobiografisch.</span><span lang="NL" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: black; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; border-bottom-color: black; border-bottom-style: none; border-bottom-width: 1pt; border-image: initial; border-left-color: black; border-left-style: none; border-left-width: 1pt; border-right-color: black; border-right-style: none; border-right-width: 1pt; border-top-color: black; border-top-style: none; border-top-width: 1pt; font-size: 0pt; padding-bottom: 0in; padding-left: 0in; padding-right: 0in; padding-top: 0in;"> </span><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">De hoofdpersoon in het boek wil het
liefst zijn saaie kantoorbaan opgeven om het te maken als schrijver. Geldt dit
ook voor jou?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: Arial;">Wil je een eerlijk
antwoord? Wat is er mooier dan iets op papier zetten, wat vervolgens gelezen
wordt door duizenden mensen, misschien wel meer als het een succes wordt.
Misschien wordt mijn werk ooit wel vertaald in dertig talen, en staat het in de
boekenkast van menig president. Een nalatenschap van jouw hand die misschien
wel generaties meegaat. Sorry, wat was je vraag ook alweer?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">In welke opzichten lijkt Paul van
Schaik op Sascha Oppenberg?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Meer
dan ik zelf wil toegeven, denk ik. Toen ik ‘Benauwd’ teruglas, schrok ik wel
van de vele overlappingen met mijn eigen persoonlijkheid. In tegenstelling
echter tot Paul van Schaik, kan ik terugkijken op een weliswaar turbulente,
maar ook zeer gelukkige jeugd. Ook heb ik gelukkig niet de traumatische
ervaring hoeven ondergaan van het verlies van je kind. Ik heb wel mijn tweelingzusje
verloren, die een dag na onze geboorte overleed, maar zelf sta je daar ver van,
omdat je niet beter weet en alleen opgroeit. Mijn ouders hebben het wat dat
betreft behoorlijk voor hun kiezen gehad, en nu ik zelf vader ben van twee
prachtige kinderen, kan ik daar alleen meer met respect op terugkijken, hoe ze
het toch maar hebben gered. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Welke stappen onderneemt Paul om er
tóch iets van te maken?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Paul
besluit, mede op aanraden van zijn werkgever, naar een psycholoog te gaan. Ook
al wil hij aanvankelijk niet, toch is er een stem in zijn binnenste die hem
ervan overtuigt dat dit wellicht zijn laatste kans is. De vraag blijft
natuurlijk of die stem van hemzelf is, of van Bettina komt, zijn overleden
tweelingzus. Belangrijker nog, kan die stem hem behoeden voor de fatale
ondergang waar hij steeds harder op lijkt af te stevenen, in de vorm van
verkeerde vrienden, drugs, moordzuchtige vrouwen en vooral zijn verleden, die
als een zeepbel in zijn gezicht uiteen dreigt te spatten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Welke rol speelt Lisa voor Paul na de
scheiding?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Lisa
houdt onvoorwaardelijk van Paul. Ze is hem altijd trouw gebleven, ook al heeft
hij haar niet altijd fair behandeld, zoals in het boek zal blijken. Ze wordt
verscheurd door het verdriet van het verlies van Justina, haar dochter, en
verwijt Paul zijn ernstige nalatigheid. Tegelijkertijd vraagt ze zich
voortdurend af, of het haar zelf niet had kunnen overkomen. Om de innerlijke
tweestrijd die ze voert meer ruimte te geven, besluit ze uit het leven van Paul
te verdwijnen. De vraag blijft echter of ze daar wel toe in staat is. Kan ze het
verdragen Paul te zien afglijden zonder in te grijpen, terwijl ze diep in haar
hart nog altijd van hem houdt? Kan ze hem vergeven voor de vele misstappen die
hij heeft begaan in zijn leven, en ongetwijfeld nog zal begaan? Paul is immers
een koppige stijfkop, zoals ze hem in haar eigen woorden treffend omschrijft.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">In het verhaal lijkt het vooral
bergafwaarts te gaan met Paul. Wat is eigenlijk hét moment dat hij er geen heil
meer in ziet?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Er is
geen duidelijk moment aan te wijzen dat Paul er geen heil meer in ziet.
‘Benauwd’ bestaat uit een aaneenschakeling van momenten en ervaringen die hij
ondergaat, haast op de automatische piloot, en elk van die afzonderlijke
momenten kunnen de doorslag geven, in zijn spiraal naar beneden. Toch lijkt hij
telkens weer de kracht te vinden om op de been te blijven en zich te richten op
de goede kanten van zijn leven, al zijn dat er in zijn ogen maar weinig. Paul
is ook maar een mens van vlees en bloed die tijdens zijn jeugd heeft geleerd te
overleven, en niets anders dan dat. En laat het nou net dat instinct zijn,
waarmee hij keer op keer op het allerlaatste moment het noodlot weet af te
wenden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Is dit trouwens het eerste boek dat je
geschreven hebt?</span></b><b><span lang="NL" style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: Arial;">Nee, zeker niet. Zoals
zoveel schrijvers, schrijf ik al vanaf mijn vroege jeugd. Ik schreef al korte
verhalen toen ik acht jaar oud was, en verzorgde bovendien mijn eigen
illustraties. In totaal heb ik drie boeken geschreven, waaronder ‘Benauwd’, dat
het eerste boek is dat ik goed genoeg vind om aan een uitgever aan te bieden.
Daarmee bedoel ik uiteraard Tenpages, die niet alleen de mogelijkheid biedt tot
uitgave, maar er ook voor zorgt dat er feedback gegeven wordt van
aandeelhouders, schrijvers en lezers, hetgeen in mijn ogen onmisbaar is voor
een succesvolle totstandkoming van een boek. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_s1027" type="#_x0000_t75"
style='position:absolute;margin-left:270pt;margin-top:6pt;width:183pt;
height:247.5pt;z-index:-1' wrapcoords="-89 0 -89 21535 21600 21535 21600 0 -89 0">
<v:imagedata src="file:///C:\DOCUME~1\Mounia\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_image003.jpg"
o:title="foto4"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><span lang="NL" style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBAUEbfo2LMHhz0d5UxetOFBVja73L8Dhgif58lqpuEn7wPuSw6cpqkKVC1jEg_JyBzAJQVIxE1ERlMPd4wwBOvbOosOg4MsNN3eJPXJEYFYnJDzlH81H6AMfbLqEhXm16M6UP_zt4zD8/s1600/foto4.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBAUEbfo2LMHhz0d5UxetOFBVja73L8Dhgif58lqpuEn7wPuSw6cpqkKVC1jEg_JyBzAJQVIxE1ERlMPd4wwBOvbOosOg4MsNN3eJPXJEYFYnJDzlH81H6AMfbLqEhXm16M6UP_zt4zD8/s320/foto4.jpeg" width="235" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Hoe lang ambieer je het
schrijversvak eigenlijk?<span class="apple-converted-space"> <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: Arial;">Ik heb altijd willen
schrijven, en met mij, denk ik heel veel mensen. Vaak blijft het dan bij het
voornemen ooit een boek te willen schrijven, tot het te laat is. Dat wil ik dus
niet. Ook al heb ik een full-time kantoorbaan, ik vind nu dat ik rijp genoeg
ben om mijn gedachten op een evenwichtige manier op papier te zetten, en die
weg volg ik tot ik uitkom bij de vervulling van mijn dromen: een gepubliceerd
schrijver die iets nalaat waarover nog lang gesproken zal worden. Zeg nou
eerlijk, wie wil dat nou niet!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Heb jij je boek ook bij andere
uitgevers onders de aandacht gebracht of alleen via Tenpages.com?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Eerlijkheid
gebiedt te zeggen dat ik een jaar geleden mijn manuscript heb opgestuurd naar
een reeks uitgevers rondom de Amsterdamse grachtengordel. Vervolgens was het
vier tot vijf maanden wachten tot er een reactie kwam, vaak niet meer dan de
woorden: ‘Helaas past je manuscript niet bij ons profiel. We wensen je veel
succes.’ Geen terugkoppeling, geen feedback, niets. Bij Tenpages weet je
tenminste waar je aan toe bent, en kom je er snel genoeg achter of je boek goed
genoeg is voor publicatie of niet. En iedereen wint met de formule. Een win-win
situatie dus.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Leg eens in het kort het concept uit
van Tenpages.com?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Tenpages.com
biedt een beginnend auteur de mogelijkheid zijn manuscript online te plaatsen.
Hij of zij krijgt vervolgens vier maanden de tijd om 2000 aandelen te verkopen,
via meer dan 100 verschillende aandeelhouders. Zo weet men bij Tenpages.com dat
er voldoende draagvlak is om met succes een boek uit te geven. Nogmaals, het is
een win-win situatie voor iedereen, omdat iedereen weet waar hij of zij aan toe
is. De details van het concept staan uitvoerig uitgelegd op de site.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Last but not least: hoe zie jij jezelf het
liefst over 10 jaar?<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Gerespecteerd
schrijver, met uiteraard een of twee bestsellers op zijn naam. Liefst met werk
dat vertaald is en over de hele wereld gelezen wordt. En dat ik gezond ben van
lichaam en geest om dat met vol geweten mee te maken, en mijn kinderen ook. Je
moet ze toch iets meegeven, nietwaar? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Reda Aitihda<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">14 Mei 2012<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="color: #222222; font-family: Arial;">Ga naar manuscript: <a href="http://www.tenpages.com/manuscript/benauwd">www.tenpages.com/manuscript/benauwd</a><o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-78231672233943266432012-05-10T03:00:00.000-07:002012-05-10T03:00:39.632-07:00fragment H16 'Benauwd'<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL" style="font-size: 14.0pt;">Even kort voorstellen:
Lisa van Schaik<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Naam: Lisa
van Schaik<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Tijdelijk
Woonadres: Gaardedreef 16,
Zoetermeer<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Getrouwd: Met Paul van
Schaik (leeft gescheiden)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Kinderen: Geen (dochter
Justina- overleden)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Geboren: 23 December,
1979<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Sterrenbeeld: Steenbok<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Houdt
van: Wandelen
op het strand & chocola <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="NL">Heeft
een hekel aan: Stress, natte
honden & Ralph (vriend van Paul)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<span lang="NL">(fragment H16)<b><o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<b><span lang="NL">Den Haag, Begraafplaats ‘Nieuw Eykenduynen’<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<b><span lang="NL">Donderdag, 25 November 2010<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 12.0pt; text-align: center;">
<b><span lang="NL">(Lisa van Schaik)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">De regen slaat onverwachts in mijn gezicht,
precies op het moment dat ik de begraafplaats op loop. De graven liggen er nog
triester bij, dan ik me kan herinneren. Alles is met plassen overdekt.
Bloemstukken liggen er verzopen bij. Zelfs de grote waakengel van steen, aan
het begin van het grindpad, heft haar handen wanhopig op naar de grauwe hemel.
‘Genoeg is genoeg,’ lijkt ze te willen fluisteren. Ik maak snel voort.
Schuldgevoel overheerst, zoals altijd, wanneer ik hier ben. Het is eigenlijk
nooit genoeg: de bloemen kunnen altijd verser, het aantal bezoekjes
regelmatiger, de korte gebedjes, het praten in mezelf, de onzekerheid. Het zal
wel nooit minder worden, denk ik cynisch, behalve als de dag komt dat ik er
zelf lig. Er zijn genoeg momenten waarop ik niets anders zou willen, maar ik vertik
het eraan toe te geven. Ik ben er bijna, bij het graf. Dit
stukje blijft het moeilijkst: die lange bocht, voorbij de twee wilgen. Daar,
helemaal aan het eind, daar ligt mijn kleine meid. Ik krijg meteen weer een brok in mijn keel. Het kippenvel trekt ongewild over mijn hele lichaam, wanneer
ik de witte steen in zicht krijg. Mijn adem stokt. Ik begin spontaan te
haperen. Volhouden, Lisa, je moet. Nog een paar stappen en ik ben er. Bij
Justina. Ik leg, met een ingetogen gebaar, de kleurige bos tulpen neer bij het
graf. Dertig stuks, meer had die mevrouw niet. Ze had verontschuldigend
gelachen en me niet durven aankijken, alsof ze wist waar de bloemen voor
bedoeld waren. Ze zijn de enige vrolijke noot in deze grijze waanvoorstelling.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Dag kleintje, je mama is hier,’ fluister ik.
‘Lang geleden, hè?’ Ik schud het water van de kleine boom, die precies in het
midden staat. Het ziet er goed verzorgd uit, vooral in die aardenwerken pot.
Maar goed, dat ik die de vorige keer heb meegebracht, al was het bijna onmogelijk om dat gevaarte naar zijn plek te slepen. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Zullen we ons vaste spelletje doen, Justina?’
zeg ik zacht. ‘Het weet-je-nog spelletje? Ik weet, geloof ik, wel een goeie
voor vandaag.’ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Weet je nog? Toen we op vakantie waren? We
liepen met z’n drieën over het strand, in Tunesië. Jij in je Dora badpakje, ik
in mijn bikini en papa in zijn eeuwige blauwe short. Jij had een veel te grote
hoed op. Dat moest van mama, tegen de zon. Weet je nog? Toen wilde je een
ijsje, voor jou én Mimi. Ik wilde er ook één. Toen moest papa over het gloeiend
hete zand lopen, met vier ijsjes in zijn handen. Toen hij aankwam, waren ze
helemaal gesmolten. Toen moest hij wéér de hele weg terug, over datzelfde
gloeiend hete zand, om nieuwe ijsjes voor ons te halen. Papa z’n voeten waren
helemaal verbrand en toch gaf hij geen krimp!’ Ik lach terwijl de tranen over
mijn wangen stromen. Ik blijf een vat vol tegenstrijdige emoties. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">‘Weet je nog?’ fluister ik en leg mijn hand op de natgeregende steen. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">Plotseling verschijnt er een roodborstje. Pal voor
mijn neus terwijl ik daar gehurkt zit. Het vogeltje houdt het hoofdje schuin en
kijkt me brutaal aan. Zo blijven we elkaar een moment aanstaren. Ik voel me
helemaal warm worden, over mijn hele lichaam. Mijn huid begint te tintelen,
alsof ik in een heet bad stap. De regen lijkt opeens verbannen naar een andere
wereld. Het roodborstje tsjilpt naar me, als een soort afscheid en vliegt daarna weg. Ik blijf zitten waar ik zit terwijl ik uit alle macht probeer te bevatten
wat me zojuist overkomen is. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL">De hele rit naar huis, beleef ik in een roes.
De minuten lijken uren te duren, als in een droom. Het is een bekend gevoel,
dat ik maar een keer eerder heb gehad in mijn leven. Dat was toen Justina
geboren werd. Mijn vruchtwater brak de avond ervoor al, maar ik wist niet beter
en we besloten -mede op aanraden van de verloskundige- te wachten tot de
volgende ochtend. Paul had net een afhaalmenu in zijn handen. Foe Yong Hai met kip
en Chinese garnalen, zijn favoriete maaltijd. Ik wilde hem zijn moment niet ontnemen,
en eerlijk: ik had totaal geen zin in chagrijnig gedoe. Ik had al
genoeg aan mijn hoofd. En ik ken Paul: als hij een paar uur niet eet,
functioneert hij niet meer en is hij van geen enkel nut, hoe lullig het
misschien ook klinkt. En ik had hem nodig, die onhandige stijfkop. Ik was
immers nog nooit bevallen en ik vond het eng. Om kwart voor twee begonnen de
weeën heftiger te worden en werd ik op een brancard het MCH ingereden. Het was
een stralend mooie dag met de eerste tulpen in de knop, een veelbelovend begin
van het voorjaar. Pijn heb ik amper gevoeld, althans, ik kan me niet als
zodanig herinneren. Wat ik nog wel heel goed weet, is dat lijkbleke gezicht van
Paul. Ik, en de verloskundige met mij, verwachtte dat hij ieder moment ging
flauwvallen, maar dat deed hij niet. Waarschijnlijk was hij daar zelfs te koppig
voor. En toen kwam dat moment dat ik nooit zal vergeten, die immense roze wolk
die onaangekondigd kwam aandrijven, die de verloskamer met onvoorwaardelijke
liefde vulde en me meevoerde naar de toppen van de hemel, waardoor ik al het
aardse vergat. Geen branderig gevoel meer tussen mijn dijen, of het effect van verdovende
prikken. Alleen maar dat mooie, prachtige kind. Mijn baby. Mijn
vrucht die in alle voorzichtigheid bij me gelegd werd, en die meteen van mijn
borst begon te drinken alsof ze nooit iets anders had gedaan. Mijn Justina, in
drie kwartier tijd geboren, met een liefde voor eeuwig. Ik was opeens moeder,
geen vrouw meer. Niemand zou ooit nog tussen mij en mijn kind kunnen komen,
zelfs Paul niet.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-49707755748947807042012-05-07T05:41:00.000-07:002012-05-07T05:41:30.214-07:00Een uitlaatklep voor een beginnend schrijver<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik heb vandaag een dagje vrij, alhoewel, vrij. Sinds exact 12 dagen, 4 uur en 8 minuten is dat begrip zo abstract als algebra geworden. Niks vrij. Terwijl ik me op mijn kussen omdraai, grijp ik automatisch en nog in halfslaap naar mijn mobiel, om onmiddellijk te kijken of er soms nog berichten zijn, van aandeelhouders. Ik heb Gmail. Aangezien ik een Iphone bezit, hoef ik slechts op het envelopje te drukken. Vervolgens verschijnt er op mijn scherm:<br />
'zoeken naar e-mail'<br />
Dat is mijn moment van hoop. Het is dan net of de zon buiten iets feller gaat schijnen, terwijl ik nip aan mijn vers gezette koffie. Het is allemaal niet zo erg als het lijkt, denk ik dan. Wie weet vlieg ik vandaag als een volleerd marketeer moeiteloos naar de 250 aandelen, en weet ik mezelf op schema te houden.<br />
'bijgewerkt'<br />
De woorden dringen langzaam tot me door, en toch moet ik twee keer kijken om zeker te zijn.<br />
Ik hoef je de teleurstelling niet te beschrijven. Geen nieuwe berichten. Die zon die daarnet zo fel doorbrak, schiet meteen weer achter een muur van grijs, en laat die koffie nou net iets te sterk zijn.</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-8813295249412803372012-05-06T04:52:00.000-07:002012-05-06T04:52:05.307-07:00229 aandelen: wie maakt me los?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Er zit wel degelijk een psychologie achter het promoten van je boek. Hoeveel aandelen zal ik vandaag verkopen? Heb ik die of die al benaderd? Zou de buurvrouw het menen wanneer ze zegt:<br />
'Oh, ik ga zeker even kijken straks. Eerst boodschappen doen, maar dan zeker.'<br />
'Beloofd?'<br />
'Beloofd!'<br />
Vervolgens kom ik haar twee dagen later tegen in de supermarkt en praat ze met me over het weer, hoe het toch met het konijn van mijn dochter gaat, eigenlijk over alles, behalve mijn boek. En laat dat nou net het onderwerp zijn dat dagelijks mijn brein domineert. Tja, wat doe je dan? Ik kan haar natuurlijk op de vrouw af vragen waarom ze in vredesnaam nog niet gekeken heeft en wanneer ze van plan is om dan wel te gaan kijken, en of ze überhaupt ooit nog van plan is te gaan kijken. Maar dat hoort natuurlijk niet. Er bestaat een fijne scheidingslijn tussen het subtiel aanroeren van een onderwerp dat me ter harte gaat en het bruut afdwingen van een paar aandelen. Over psychologie gesproken.<br />
<br />
<br /></div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7200336035292898006.post-26741058791134106092012-05-03T03:00:00.001-07:002012-05-03T03:00:13.651-07:00Het begin is er<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Welkom op mijn eerste blog, de eerste die ik ooit geschreven heb. Ten minste, de eerste die ik ooit in deze context heb geschreven. Met het ingaan van de vier maanden die ik heb om mijn manuscript te promoten, wordt er vanuit mijn binnenste een heel vat aan emoties opengetrokken. Ik leer vrienden kennen, die zonder aarzelen aandelen bij me kopen en mijn manuscript nog lezen ook. Van andere vrienden, vanuit een blind vertrouwen, blijkt dan toch nog dat je ze over de streep moet trekken en moet overtuigen van de waarde van je project. Alsof je ze vraagt of ze ter plekke een nier of een ander orgaan willen afstaan. Nee, jongens en meisjes, het is maar een aandeel in een manuscript dat met verve geschreven is en alle aandacht verdient, zelfs negatief, als het niet anders is. Alles beter dan drie jaar bloed, zweet en tranen die op de planken blijft liggen, en dat tien jaar later je dochter aan je vraagt:" Pap, ik wist niet dat jij aan schrijven deed? Wat grappig zeg, mag ik het eens lezen?"<br />
Dan knik ik, mompel wat en denk terug aan die vier maanden tijd die ik had om 'Benauwd' te promoten. Een lange zucht volgt, terwijl ik denk aan het leven dat ik als succesvol schrijver had kunnen hebben.. Nogmaals, het begin is er, maar wat is die eindstreep ver!</div>Sascha Oppenberghttp://www.blogger.com/profile/03511964563977495562noreply@blogger.com22551 KE Den Haag, Nederland52.060254 4.230675152.0578135 4.2257396 52.0626945 4.2356106